13

We liepen met de Elf mee, hij legde uit hoe de oorlog was begonnen.
‘Vroeger waren er drie stammen, de Elfen, de Alfen en de Faeries. De Alfen waren altijd door en door slecht, hun huid is helemaal zwart en soms zie je rode aders onder de huid doorkomen. De Elfen zijn daar in tegen altijd luchtig en vrolijk geweest. De Faeries zijn een apart volk, alleen echte Faeries hebben vleugels, ze leven van de natuur, daarom hadden we nooit gedacht dat ze ons zouden aanvallen. maar het komt er op neer dat de Alfen op een gegeven moment onze stad hebben aangevallen samen met de Faeries, veel Faeries hebben de dood gevonden samen met veel Elfen. Je snapt wel dat we wraak wouwen op de Alfen, en we dachten dat we een hinderlaag tegen hun gelegd hadden. Hij keek even weg,
Maar we hadden de Faeries in de val gelokt, we weten nog steeds niet waar het misgegaan was, maar het komt er op neer dat bijna alle Faeries zijn nu verdwenen, ze hielden zich schuil op één na, die vermoord alle Elfen op haar pad zonder reden.’ Hij hief zijn hoofd op, ik en mijn vriendinnen keken bedroeft naar beneden.
‘We zijn er!’ Zegt hij ineens opgewekt, terwijl hij naar een paar bomen wees.

‘Vixen! Irys! Anné! Evalinde!’ Riep Emya door het bos, naast me zie ik de Elf verstijven. Hij gebaarde dat we door moesten lopen, Ik zette een stap richting de poort. Een gegrauw klonk achter ons.
Uit de bossen komt een enorme tijger uitspringen. Hij land boven op de Elf die verschikt om viel. Van streek rende Anné weg, al gauw ging Irys haar achterna samen met Evalinde. Ik keek nog even richting de Elf, maar die is verdwenen. Dan draai ik ook om en rennen we richting Emya. Ik hoorde achter me de Elf schreeuwen dat we hem altijd konden opzoek. Hij begon hoger te schreeuwen en ineens was het doods stil.
‘Waar waren jullie nou.’ Zegt Emya verwijtend, ze had een paar zware stenen en oude documenten vast.
‘We dachten dat we jou volgde...’ Begon Anné, toen ze bedacht dat mensen ons geheim niet mochten weten. Snel ging ik verder.
‘Maar kwamen toen in een stuk bos uit, we wisten even niet waar we heen moesten tot jij ons riep.’ Emya knikte, in pakte de stenen wat beter vast, snel schoot ik haar te hulp.
‘Emya wat is dit?’ Ze glimlachte,
‘Dit is het antwoord op de andere steen, die heb ik niet in het echt kunnen bemachtigen!’
Enthousiast gingen we naar binnen, en met zaklampen papieren en laptops zochten we alles uit. In het donker zodat we door de zaklampen de tekens beter konden zien.