I'll do anything for my little sisters

Lilly;
“Kinderen, jullie moeder en ik moeten jullie iets vertellen” begon papa te vertellen.
“Ons moeder is terug zwanger !” riep Wouter en hij sprong omhoog van zijn stoel. Papa rolde met zijn ogen en zei: “Wouter, ga eens terug zitten, jongen. Je moeder is niet terug zwanger, het is iets veel… iets veel beter dan een zwangerschap." O nee, o nee, o nee. “ik heb een nieuwe job aangeboden gekregen in het grootste ziekenhuis van Canada, dus het plan is om volgende maand te verhuizen naar Canada. Voor een paar jaar. Sophia en Wouter jullie zijn de twee volwassen kinderen in dit gezin, dus jullie kunnen kiezen of jullie meegaan of niet.”
“Ben je zeker dat ons mama niet zwanger is.” zei ik, kreunend. Ik had tranen in mijn ogen. Ik wil hier niet weg ! Ik wil hier in Hasselt blijven ! Bij Stef ! Ik stond op en zei: “Ik ga niet mee, ik blijf hier !”
“Lilly, je weet even goed als ik dat dat niet gaat. Als je achttien bent kun je terugkeren naar hier”
Komaan, waarom zei niemand iets ! Ben ik dan de enige die hier wilt blijven ?! We hebben hier een heel leven opgebouwd ! “Ik wil hier niet weg, pa ! Dit is thuis, en waarom Canada ? Dat ligt helemaal aan de andere kant van de wereld !”
“Ik weet het meisje, maar als ik in Canada ga werken, verdien ik meer geld en dan moeten Sophia, Wouter, Iris en jij niet elke vakantie gaan werken om aan mama en mij te geven voor het huishouden. Dan kunnen jullie ermee doen wat jullie willen.”
“Is dat waar het allemaal om gaat bij jou ?! Geld ?! Zielige pee !” riep ik en ik liep de trap op naar boven. Ik werd meteen gevolgd door papa “Lilly ik weet dat je kwaad bent, maar –“ ik liet hem niet uitspreken. “Voor één keer in u leven, Laat mij met rust !!!” Ik liep mijn kamer binnen en sloeg de deur achter me dicht. Ik liet me op mijn bed vallen. Ik was niet meer aan het huilen na een tijdje. Toen werd er op mijn deur geklopt. ”Binnen” zei ik, met tegenzin. Het was papa. “Laat me met rust” zei ik en ik draaide me om in mijn bed. “Lilly, ik weet dat je kwaad bent en dat je het raar vindt, maar als je het niet voor mij wilt doen, doe het dan voor Lizzy en Jamie alsjeblief, ze hebben je nodig.” Dat gebruikt hij altijd als ik iets niet wil doen. Lizzy en Jamie, mijn liefste zusjes. Lukas heeft het waarschijnlijk ook moeilijk om te verhuizen maar Iris niet, die wou al heel lang weg uit Hasselt. Ze voelt zich niet thuis hier, zegt ze altijd. “Wanneer vertrekken we?” vroeg ik terwijl ik me met mijn gezicht naar papa draaide? “Wel, ik moet nog van alles regelen in het ziekenhuis, dus ik denk over een week. Maar jullie vertrekken pas over een maand. Mama en ik gaan het huis dat we daar gekocht hebben opknappen.”
Ik had nog altijd totaal geen zin om mee te gaan, maar ik deed het voor Lizzy en Jamie.