Hoofdstuk zes: Starbucks • 6.2

Het had lang geduurd voordat de eerste fans eindelijk kwamen opduiken. Twee meisjes, met een leeftijd van ongeveer zeventien jaar, stonden bij het tafeltje in de Starbucks. Het was duidelijk dat ze ofwel een foto of een handtekening wouden hebben. Wie weet waren ze wel van plan om het allebei te vragen.
Het viel Camille op dat één van de meisjes haar wel een heel erg vijandige blik toewierp. Waarschijnlijk was ze jaloers op het feit dat zij wel als vriendin bij de jongens kon zitten en ze zelf alleen maar een fan was voor hen. Ze besloot om er zich niet al teveel van aan te trekken omdat dat het alleen maar erger zou gaan maken.
‘Zouden we misschien een handtekening mogen?’ vroeg uiteindelijk het andere meisje. Haar stem had nog gewoon vriendelijk geklonken. Misschien was zij wel de goede kant van haar norse vriendin. Het duurde niet lang voordat de jongens hadden toegestemd en allemaal hun krabbel op twee stukjes papier zetten.
Het norse meisje wou met haar handen op hun tafeltje leunen, maar stootte daardoor “per ongeluk” een beker koffie omver. Liet het toeval nu net zijn dat de beker in de buurt van Camille stond waardoor de inhoud dus op haar shirt belandde.
Camille had nog nooit zoveel scheldwoorden in haar gedachten, maar ze besloot om die gewoon voor zichzelf te houden. Ze schoof haar stoel razendsnel achteruit en kwam overeind. Zayn had uit een reflex de beker opgepakt en weer recht gezet zodat er niet nog meer over Camille gemorst zou worden.
‘Shit..’ mompelde ze toen ze de grote vlek op haar shirt zag. Daar zou ze nu dus nog voor de rest van de dag mee moeten rondlopen.
‘Het spijt me, dat was echt niet mijn bedoeling.’ De stem van het meisje droop nog net niet van het sarcasme. Natuurlijk was dit hele voorval wél haar bedoeling geweest. Ze kon het namelijk niet hebben om een ander meisje bij haar idolen te zien.
‘Geeft niet,’ mompelde Camille met een ongemeende glimlach op haar gezicht. Ze had geen zin om een hele scène te maken in de Starbucks, dus ze liet het maar gewoon zijn voor wat het was.

‘Ik ga even naar het toilet,’ liet ze de jongens weten terwijl ze naar haar shirt wees. Ze zouden het vast wel begrijpen. Met een humeur dat echt onder nul was gezakt wandelde ze naar de meisjestoiletten toe. In haar hoofd was het meisje van daarnet echt al lang dood geweest door alle vervloekingen die ze naar haar hoofd geslingerd kreeg.
Met haar hand draaide ze één van de kranen open waardoor er direct een straal fris water uit stroomde. Door wat wc-papier nat te maken probeerde ze de schade aan haar shirt wat te beperken. Al was dat niet evident omdat een groot deel ervan wit was.
‘Bloody hell,’ mompelde ze gefrustreerd toen het water niet echt wou helpen. Misschien zou het nog weg kunnen moffelen door haar jas de hele tijd te dragen. Dat was namelijk echt de enige optie die ze op dit moment nog zag.
Lichtjes kwaad smeet ze de natte prop in de vuilbak die naast de wasbakken stond. Er viel toch niets meer aan te veranderen. Het enige wat ze kon doen was hopen dat dat irritante kind inmiddels weg was.
Na haar haar nog een keer fatsoenlijk gelegd te hebben verliet ze de toiletten weer. Vanaf die positie kon ze zien dat de meisjes inderdaad alweer weg waren. Een kleine, opgeluchte zucht verliet dan ook haar mond. Langzaam begon ze weer terug te lopen naar het tafeltje waar de vijf jongens nog steeds zaten.