101~ Irritatie in Italië

@ Toscane, Italië; Marcus PoV
'Volgende nacht vallen we aan.' zei Tristan tegen Abel en Gregory. Ze hadden een grote schuur gevonden die niet meer gebruikt werd, maar geen zonlicht doorliet. Voor Tristan en Ik maakte het niet uit of er zon was of niet, maar voor de andere wel. Om een of andere reden weerkaatste het zonlicht niet op onze huid. omdat we zo oud waren, of omdat we tot de eerste 3 vampiers behoorden? Ik wist het niet en het maakte me ook niet uit. Ik merkte dat Stefan en Vladimir, de enige 2 Roemenen van de eerste, veel te opzichtelijke Clan uit Dacië (maar wel de Roemenen genoemd) onze richting uit slopen. Ze richtten hun aandacht zoals gewoonlijk op Tristan.
'Denkt u niet dat we opgewacht zullen worden in Volterra?' vroeg Stefan.
'Of dat we vandaag overvallen worden door hen. Met die Dimitri weet je maar nooit.' Vulde Vladimir aan. oh, wat had ik een hekel aan die twee.
'Aro gaat zijn eigen regels niet zo zwaar overtreden.' kwam ik tussen.
'ALs ze moeten vechten, zullen hun capes bewegen, dan verraden ze zichzelf, en dat kunnen ze niet maken. Dan gaan ze te veel tegen die regels in. Zo dom zijn ze niet.' zei Tristan zonder de twee aan te kijken. Die twee, misschien ging ik nog hopen dat we hen ook hadden kunnen vermoorden. Aro had ze laten gaan, maar de Roemenen hadden na een keer of 3 afgeleerd om hun 'rijk' opnieuw op te bouwen. Ze hadden een haat jegens de Volturi sinds Jane en Alec erbij gekomen waren, omdat de Roemenen daarna zeker geen kans meer hadden om de VOlturi te verslaan, en ze moesten wachten tot de Volturi verzwakte, en Jane en Alec uitgeschakeld waren. Ik kon die twee maar beter in de gaten houden.
'Hoe denk je erover?' vroeg ik aan Tristan; hij keek voor zich uit.
'Ik zal wel zien, misschien gebruik ik Aro's manier van vechten wel. Lekker in het midden.' zei hij sarcastisch. Tristan liep helemaal achteraan, of vooraan. Ik zou me achteraan voegen, hoewel het misschien beter was dat ik vooraan liep. om te horen van de receptioniste dat Aro en zijn hele gevolg ergens anders heen waren. Natuurlijk zou ik niet eens moeten vragen waarheen, dat was duidelijk. Als Aro ergens heen ging, was het naar Forks, om ELisabeth en haar kinderen in te lijven, en misschien nog Edward, Alice, en heel misschien Emmett of Jasper om hun vecht technieken.

Tristan en ik liepen dus toch maar vooraan. We hadden het besproken, maar zouden onze vleugels toch niet uitklappen. Het zou Tristans gammele leger nog banger maken dat het al was. Diegene die nog niet van Tristan hadden gehoord voor hij hen kwam inlijven, zouden meteen vertrekken, uit angst voor een veel te krachtige vampier. We hadden misschien een beetje bekijks toen we door VOlterra liepen, ik had mijn cape aangedaan, maar de anderen keken grijnzend rond. Ik vroeg me af hoe al deze mensen die hier woonden naar ons keken. Misschien weer een lading toeristen die via een andere kant weer uit volterra vertrokken. met andere woorden, ons eten.
Tristan kende de weg goed genoeg zonder mij, ik moest gewoon achter hem aan lopen. Onder leiding van Abel en Gregory die hier ook al eerder geweest waren, vertrok een deel van ons leger langs de platen in de grond. Tristan en ik gingen via de voordeur, met een paar extra mensen. een stuk of 9. het meisje aan de receptie wist niet wat te doen en wees ons de weg naar de trap. Beneden zat nog een receptioniste, die ik wel ergens van kende.
'Meester Marcus! Meesters Aro en Caius zullen blij zijn dat u terug bent.' zei ze opgewekt, zonder oog te leggen op de vampiers die ik mee had. Tristan stapte naar voren, snoof toen hij merkte dat het een mens was. Alsof dat een verrassing was.
'Waar is Aro? Zit hij op zijn kamer, of kunnen we meteen naar de eetkamer gaan?' vroeg Tristan op een gespeeld vriendelijke toon. De vrouw schudde haar hoofd.
'Meester Aro en Meester Caius zijn vertrokken, ik weet niet waarheen.' zei ze zachtjes. Tristan opende de grote zware deuren. Vanaf de andere kant kwamen Abel en Gregory.
'Alles is leeg, zelf hun vrouwen zijn verdwenen.' zie Abel verbaast.
'Zelf Sculpicia en Athenodora zijn niet meer in VOlterra?' vroeg Tristan, zijn ogen net iets te wild. Stefan en Vladimir keken elkaar aan.
'Ik stel voor dat we hun huisje mollen, en op zoek gaan naar hen. Ze kunnen niet ver weg zijn.' zei Stefan.
'En laten we op zijn minst het meisje hebben.' zei Vladimir. Tristan kon zijn woede niet meer de baas. Zoals verwacht had hij spijt dat hij de oude Roëmenen mee had. Zijn vleugels klapten uit, en hij gooide hen tegen de muur. ze keken op met grote ogen. Een vampier met grote vleugels, dat kwam niet voor in onze wereld, niet in de wereld die zij kenden. Tristan klapte zijn vleugels in, en ging op een van de banken hangen.
'In mijn leger worden geen mensen gedood voor wraak of plezier! Ikzelf drink al drieduizend jaar geen mensen meer, dus aanvaard ik geen braspartijen.' hij spuugde het woord bijna uit. Daar waren de Roemenen juist voor gekend; braspartijen, overdadige mensenoffers, slaven die half opgevreten lagen dood te gaan, met een hart dat uitgetrokken was waardoor ze niet konden veranderen. de enige keer dat Aro en Tristan samengewerkt hadden, was om dat te stoppen, maar elk voor een ander doel.