It's a freaky vampire thing. [Part 5.]

Reactie? ^^


5. Don’t get close.
Het was zaterdagavond. Ik had eigenlijk met Crimson en Hades afgesproken in Redlines, maar ik had geen zin. Op de een of andere manier wou ik bij Joey zijn. Ik wou naar hem toe…Terwijl ik op mijn kamer zat keek ik om me heen. Zou hij me zien? Zou hij nu eigenlijk bij me zijn? Ik zette de tv aan voor wat afleiding. Er was een horrorfilm op en ik bleef kijken. Mijn ouders waren weer naar een of ander feest van hun werk en mijn broer was uit. Ik liep naar beneden om wat chips te pakken. De deurbel ging. Ik liep ernaartoe en deed open, ik dacht dat het Charlie was dus ik keek niet en liep meteen weer terug naar de keuken. In een kastje vond ik wat chocolade en nam het mee. Na een tijdje kwam ik erachter dat ik geen voetstappen had gehoord en liep richting de deur. Hij was dicht. Ik nam een hap chocola en liep terug naar boven. De deur van mijn kamer was ook dicht, terwijl ik toch echt zeker wist dat ik hem open had laten staan. Ik liep naar binnen en bleef verstijfd staan. Joey zat op mijn bed. “Je bent niet erg gastvrij moet ik zeggen.” Zei hij met een grijns op zijn gezicht. “Wat doe je hier?” vroeg ik terwijl ik de tv uit deed. “Ik wou je zien…” Hij leek het te menen en ik ging naast hem op het bed zitten. “Wat bedoelde je ermee dat ik bijzonder ben?” Ik keek hem aan. Hij lachte. “Wat bedoelde jij ermee dat IK bijzonder ben?” We keken elkaar aan. Zijn gezicht kwam dichterbij de mijne. Ik bleef stil zitten. Ineens stond hij op. “Sorry.” Zei hij. “Ehm…waarvoor precies?” Joey draaide zich om. “We zijn niet alleen…het is beter als ik nu ga.” Ik wou hem tegenhouden, maar in een flits was hij verdwenen. Dit was de eerste keer dat ik hem zag verdwijnen. Een raar gevoel kwam opzetten. Als wij niet alleen waren betekend dat dat ik nu ook niet alleen ben…bedacht ik me. Die nacht probeerde ik te slapen, maar het wou niet. Ik hoorde Charlie thuis komen en naar zijn bed gaan. Het was twee uur en ik lag nog wakker, ik liep naar de badkamer. Daar deed ik een kastje open en nam een aspirine. Ik voelde me niet moe worden dus nam er nog een. Ik kreeg een naar gevoel…ik hoorde dat iemand achter me stond, ik hoorde iemand ademen, in de spiegel zag ik niks. Ook toen ik om keek was er niks te zien. Was het Joey weer? Of was het degene waar hij het over had…
De maandag erop was alles normaal…eindelijk. Ik ging gewoon met Joey praten, wat mijn vriendinnen natuurlijk helemaal niet erg vonden. Ze wilden alles weten, maar ik kon ze natuurlijk niet alles zomaar vertellen… “Zullen we een keer wat gaan doen?” Ik sprong omhoog van schrik. Joey stond achter mijn stoel en leunde met zijn armen op de rugleuning. Al mijn vrienden keken me aan. “Eh…ja…vanmiddag…?” Vroeg ik nog half in shock. “Kan ik niet…heb andere dingen te doen…woensdag avond? Film? Er draait een goeie.” Ik knikte. “Tof! Ik haal je op om 9 uur oké?” Voordat ik antwoord kon geven liep hij weg. “Wauw…ik heb hem nog nooit zo vrolijk gezien.” zei Bliss. “Wat heb je met hem gedaan.” Ik dacht na…nee, ik had hem ook nog nooit zo gezien. Ik keek hem na hoe hij naar zijn vrienden liep. Toen Mariëlle me aan keek, draaide ik meteen m’n hoofd weg. School was voorbij en ik wou naar huis lopen. Ik kwam Zuurui nog tegen. Hij vroeg me hoe het ging. “Zijn gangetje.” Had ik gezegd. Op het schoolplein was het druk. Iedereen ging naar huis. Ik zag Mariëlle tegen een paal staan, ze las een boek. Ik liep haar voorbij. “Wat hij kan, kan ik ook, weet je.” Hoorde ik haar zeggen. Ik draaide me om, ze keek nog steeds naar haar boek. “Je moet weten dat er meerderen van ons zijn…heel veel meer. En als ik jou was, zou ik niet meer bij hem in de buurt komen.” Ze kwam vlak voor me staan. Ze was wat kleiner dan mij, had mooi bruin haar en droeg gothic/skate kleren. “Ik zou maar oppassen. Je raakt hem niet meer aan, oké?” Op dat moment kwam Joey aanlopen. “Hey, ik wist niet dat jullie elkaar kenden?” Hij kietelde me in mijn zij. “We kennen elkaar ook niet…” Zei Mariëlle en liep weg. “Niks van haar aantrekken…ik heb mijn plannen verzet, dus ik kan vanmiddag wel wat doen.” Ging Joey vrolijk verder. “Eh…ja…ik heb een afspraak met de…eh…dinges.” Joey lachte. “Dat zal wel, ik geloof je niet, dus jij gaat nu met mij mee de stad in.” Hij trok me mee naar zijn fiets. “Ik heb geen fiets.” Zei ik. “Je kunt achterop…niet bang zijn, ik fiets heel voorzichtig.” Ik keek om me heen, ik zag Mariëlle nergens. Het zou wel goed zijn…Alsof zij mij echt iets aan zou doen…Nee. Toch…? Ik sprong bij hem achterop en hij fietste weg. “Wat gaan we doen in de stad?” Vroeg ik. Hij gaf geen antwoord. Ineens pleurde ik bijna van de fiets af. Joey lachte. “Hou me dan ook vast.” Zei hij. Ik schudde mijn hoofd. We kwamen aan in een winkelstraatje en we stapten af. “Wil je winkelen?” vroeg ik verbaasd. “Nee…ik wil lol maken met een lief meisje.” Ik glimlachte. We liepen een goedkope winkel in waar allemaal prut lag. Vooral feest-prut. Kostuums, maskers, etc. Joey zette een rare bril op, één met ogen die eruit sprongen…je kent ze vast wel. Ik lachte. “Wat is er? Je lijkt niet echt…op je gemak.” Vroeg hij terwijl hij zijn fantastische bril teruglegde. “Nee…er is niks…ben gewoon wat moe en..” Ik stopte even met praten. “En…ik heb nog veel te doen dus ik moet nu weg.” Zonder hem nog aan te kijken liep ik de winkel uit. Daar hing hij ineens tegen de muur. “Oké…als je zo snel weg moet dan kan ik je ook wel…” “NEE…je hoeft me niet te brengen, ik loop wel. En achtervolg me alsjeblieft niet, het begint me op mijn zenuwen te werken.” Hij lachte. “Ik meen het.” En weg was ik. Ik wist dat hij me nakeek en ik voelde een lichte steek in mijn buik. Thuis plofte ik op bed neer. Ik was wat met mijn dolk aan het spelen toen plotseling het licht uitviel. Beneden hoorde ik mijn ouders wat heen en weer lopen. “Hé, wat gek.” Hoorde ik mijn moeder zeggen. Het was helemaal donker. Ik liep naar de badkamer om mijn kleren daar op te ruimen. Ook daar was het licht uitgevallen. Op de spiegel stond iets geschreven…rood…vingerafdrukken…Ik dacht dat Charlie het misschien had gedaan. Hij kreeg die middag nog ruzie met mijn ouders. Ik vouwde mijn kleren op en keek nog wat beter. I’ve warned you… kon ik lezen. Ineens was het licht er weer en de tekst was verdwenen. Mijn moeder kwam boven. “Waar kijk je naar?” vroeg ze. Ze keek me aan via de spiegel. “Niks…gewoon of mijn haar goed zit.” Mijn moeder liep weg en ik deed het licht uit. Maar de tekst kwam niet terug…