It's a freaky vampire thing. [Part 4.]

Reactie reactie reactie? =]


You're so mysterious...
Thuis liep ik wat onrustig heen en weer terwijl Haily relaxed op mijn bed ging zitten. Ik liep nog naar de trap om te kijken of er niemand thuis was. Mijn broer was niet op zijn kamer en mijn ouders waren aan het werk. Niemand dus. “Payne, kon eens zitten.” Haily klopte op het bed. Ik kwam naast haar zitten. “Waarom wil je alles over vampiers weten?” vroeg ze met een glimlachje. “Omdat eh…” Ik kon haar niet vertellen wat ik dacht. “Ik eh…ik wil gewoon weten wat jullie er zo super aan vinden.” zei ik uiteindelijk. “Vertel eens wat je al weet.” Fijn…wat wist ik al? Niks? “Eh…vleermuizen, doodskisten, lange tanden, rode ogen, lange nagels, bloed?” Haily lachte. “Dat zijn grotendeels verzinsels, ik dacht dat je dat wel wist. Ze worden alleen maar met vleermuizen vergeleken omdat ze ook bloed drinken. Doodskisten hebben ze niet. Net als lange tanden en nagels. Rode ogen slaan nergens op. Het bloed klopt wel natuurlijk.” Yeah right. Ik begon het weer minder te geloven…misschien werd ik gewoon even gek. Vampiers…pf… “Ze leven voor altijd en blijven altijd even oud. Ook kunnen ze niet goed tegen zonlicht, dus zijn ze meestal ’s nacht actief. Ze kunnen heel snel en stil zijn.” Ik dacht na. Even zag ik de foto’s voor me die ik op internet had gevonden. Oude foto’s…en wat ik zag die avond. Joey…dat dacht ik in ieder geval. “Ze kunnen ook je bloed ruiken natuurlijk.” Maar natuurlijk. Zei ik tegen mezelf. Het sloeg nergens op, totaal nergens op. “Dus…als ik bloedt dan ruiken ze dat? Waarom komen ze me dan niet opvreten?” Haily keek naar de grond. Ze wist het niet. HA, logisch want het kon niet. Ik pakte mijn dolk en hield hem tegen mijn arm. “Payne nee!” schreeuwde ze. “Relax, ik ga niet dood.” Ik ritste de dolk over mijn arm…bloed. Heel veel bloed. Ik keek om me heen. “Niks hè? Geen vampiers die me komen opeten. Helemaal niks!” zei ik triomfantelijk. Ik kreeg door dat ik gestoord deed. Even was het stil en ik dacht weer aan Joey. Ik wist niet wat ik moest geloven. “Payne, ik moet gaan.” Haily wou opstaan. “Geloof je echt in ze?” vroeg ik snel. Ze keek me aan. “Geloof je dat ze echt bestaan?” herhaalde ik. “Eigenlijk…denk ik het niet, het kan haast niet als je logisch nadenkt. Maar het is leuk om er in te geloven.” Zei ze met weer een glimlach. “Ik loop wel even met je mee…” Ik deed mijn kamer deur achter ons dicht en liep achter Haily aan de trap af naar de deur. “Maak je niet gek he.” Zei ze nog en liep weg. Ik bleef even in de deur opening hangen. Er liepen wat mensen langs die me raar aan keken. Een poedel begon aan onze brievenbus te snuffelen. Ik zuchtte. Nee, maak je niet gek. Zei ik tegen mezelf. Ik liep naar boven, zette wat muziek op en ging op bed liggen. De kettingen aan mijn broek rinkelden wat als ik me bewoog. Ik keek naar mijn zwaard dat aan de muur hing. Een oud, mooi, fantasie zwaard. Het ging er maar wat, ik deed er niks mee, maar vond hem mooi. Naast mijn zwaard had ik mijn dolk weer neergehangen. Het had gekartelde randjes aan de onderkant dat overliep naar een gladde rand en ten slotte uitkwam in een rechte, scherpte punt. Het handvat was versierd, er zat een doodskop op en allemaal kringeltjes. Het lange zwaard was vlak en scherp. Versierd met vlammen en draken. Ik keek verder in mijn kamer en zag een brief liggen op mijn bureau waarvan ik zeker wist dat die er niet lag toen Haily hier was. Ik maakte hem open. Payne, ik zou je graag beter willen leren kennen. Kom morgenmiddag na school naar café Redline. Ik hoop je dan te zien. Greetz Joey. Ik kreeg even een raar gevoel in mijn buik, maar wist niet precies wat het was. Zenuwen? Maakte niet uit, ik vroeg me af hoe die brief daar kwam. Misschien had ik hem niet gezien…misschien had mijn broer hem er neer gelegd voor me.
De volgende dag op school was het raar. Ik zag Joey weer de hele dag niet, maar ging wel naar het café. Daar zat hij aan een tafeltje. Ik liep naar hem toe. “Hi.” Zei hij vrolijk. Ik wist niet of ik vrolijk moest doen. “Hoi.” Zei ik en ging zitten. “Wil je wat drinken misschien…?” vroeg hij voorzichtig. Ik keek in zijn ogen. Mooie ogen… “Payne?” Ik voelde mijn maag wat draaien. “Nee, dank je.” Ik bleef hem aankijken. Ik wilde weten wat de waarheid was…wat HIJ eigenlijk was. “Waarom wilde je afspreken?” vroeg ik hem. “Zei ik toch…ik wil je beter leren kennen. Aangezien jij heel veel van mij weet.” Hij keek me met een glimlachje aan. “Best schattig…dat je je vriendinnen om hulp vraagt.” Joey nam een slok van zijn cola. “Vind je het niet een beetje raar hoe je doet? Je achtervolgt me als het ware.” Ik keek om me heen. “Wie achtervolgt wie nou eigenlijk Joey?” Vroeg ik hem en keek hem doordringend aan. Ik was niet bang voor hem, ik moest het weten. Hij lachte. “Het was moeilijk om dat te weerstaan.” Hij begon te fluisteren en knikte met zijn hoofd in de richting van mijn arm, waar een litteken te zien was. Ik wist niet wat ik moest zeggen. “Is het je nu duidelijk, Payne? Is het nu duidelijk wat ik ben?” Joey ging tegen de rugleuning van zijn stoel zitten en dronk het laatste beetje van zijn cola op. Ik was stil…wist niet wat ik moest doen of zeggen. Moest ik wegrennen? Moest ik er voor zorgen dat ik hem niet meer tegen zou komen? Ik bedacht me dat dat geen zin zou hebben…hij wist me te vinden, elke keer. Ik keek wat naar de grond. “Laten we naar buiten gaan.” Ik knikte en liep met hem mee. Het was koud en het begon al donker te worden. We waren allebei stil, Joey leek er zelf ook wat ongemakkelijk bij. “Je hoeft niet bang te zijn…niet voor mij in ieder geval.” Zei hij. “Dat…was ik ook niet van plan.” Ik werd wat zenuwachtig. Hij lachte. We begonnen richting het park te lopen. “Dus…jij weet nu veel van mij, maar ik niet van jou. Alleen dat je graag alles weet van mensen.” Hij keek me aan…ik keek terug. Ik lachte snel en keek weer voor me. “Ik…hou van muziek.” Zei ik langzaam. “Dat weet ik. Ik heb je cd’s in je kamer gezien.” Wat moest hij dan van me weten…vroeg ik me af. We liepen wat door het park, en al snel ging het gesprek verder. Ik vermaakte me. Met een vampier…bedacht ik me. “Ehm…wat is je lievelingseten.” Vroeg hij. Ik lachte. “Wat is dat nou weer voor vraag…ik eet niet zoveel…maar wel alles wat ik voor m’n neus krijg eet ik op.” Een eindje verderop stopten we bij een bankje. Ik ging zitten. “Wat deed je die avond…in dat steegje…” Vroeg ik ineens zonder na te denken. Hij keek me aan. “Niet gemerkt dat James mist de laatste dagen?” Ik dacht na. Nee, ik had hem al een paar dagen niet gezien. “Heb je...” Begon ik, maar hij brak mijn vraag af. “Nee, niet vermoord. Pijn gedaan…Dat verdiende hij, na alles wat hij mij heeft geflikt. En nee, ik ben niet van plan om dat allemaal te vertellen. Hij is nu bang…dat weet ik wel.” Ik knikte. “Oké..” zei ik zacht. “Sorry, ik zal je naar huis brengen.” Het begon zachtjes te sneeuwen en onze zwarte kleren werden langzaam wit. Bij mijn huis bleef ik voor de deur staan en draaide me naar hem om. “Waarom…kon je het me zo makkelijk vertellen?” Joey kwam dichterbij staan en ging met zijn hand door mijn haar. Lichtjes raakte hij mijn gezicht. Zijn hand was koud. “Je bent een bijzonder meisje, Payne…je weet het misschien niet…NOG niet. Maar het is zo.” Ik kon zijn warme adem op mijn gezicht voelen, zo dichtbij stond hij. Ging hij me kussen…of ging hij me bijten? Snel draaide ik me om naar de voordeur en deed mijn sleutel in het slot. Toen ik om mijn schouder keek was hij weer verdwenen. “Jij bent ook bijzonder…” fluisterde ik nog.




...