It's a freaky vampire thing [part 2]

reacties? x]


Scary Things.
Zuurui had inderdaad mijn ouders gebeld. Hij had gevraagd of ze beter op me konden letten en wat strenger konden zijn, me op tijd weg sturen, me mijn huiswerk laten maken, en misschien ook wel wat minder ondeugend maken. “Wat bedoelt hij met ondeugend?” vroeg mijn moeder. “Ik weet niet. Mensen pesten misschien, verder doe ik niets verkeerd.” “Je hoeft geen mensen te pesten Payne…dat doen ze ook niet bij jou.” Oh god, krijgen we dat verhaal weer. ‘Als jij niet lief doet, wil ik je vriend niet zijn’. Kinderachtigheid. “Je wilt niet weten wat ze achter mijn rug om over me zeggen.” Ik stond in de keuken mijn brood op te smeren. “Dat is je eigen schuld.” Zei mijn vader. Pardon? Ik keek hem strak en kwaad aan. “Ik dacht dat jullie het wel accepteerden hoe ik me kleed en hoe ik doe?” vroeg ik met onbegrip. “Ja, dat doen we. Maar niet veel andere mensen doen dat, en dan krijg je geroddel. Zou jij ook doen.” Dit pikte ik niet. Normaal zou ik de mensen slaan die zo tegen me begonnen te praten, maar omdat het mijn ouders waren deed ik dat niet. “Dan ga ik toch lekker braaf zijn…dan ga ik nu weg, anders kom ik te laat!” Snel pakte ik mijn zwarte tas en stormde het huis uit. Met een knal gooide ik de deur dicht.
Ik was voor het eerst sinds misschien wel vijf weken op tijd op school. In de gang kwam ik Zuurui tegen onderweg naar mijn kluis, ik had nu toch tijd genoeg. De bel was nog niet gegaan en het was druk op de gangen. “Payne! Wat ben je vroeg!” Zuurui had een grijns op zijn kop die ik er zo ontzettend graag af wou slaan. Ik hield niet van drukte. Iedereen liep te duwen. Mijn kluis was vol gehangen met zwart. Eerst was ik van plan het zwart te spuiten, maar dat mocht niet ofzo dus had ik er maar donkere plaatjes in gehangen. Opzich was het ook nog wel mooi. Ik zag Bliss een eindje verderop staan bij haar kluis. Snel zwaaide ik even. Toen ik me omdraaide botste ik ineens tegen de o zo mysterieuze Joey op. “Uche..sorry.” zei ik, liep hem voorbij en wou snel doorlopen. “Ben je bang voor me ofzo?” hoorde ik hem zeggen. Ik draaide me weer naar hem om. “Wat zei je?” Ik was verbaasd. “Je vriendinnen lijken wel gek van me…en jij houd zoveel afstand. Gisteravond leek je zelfs geschrokken toen je me zag.” Hij had mooie ogen…dat moest ik toegeven, ik had er nog nooit zo naar gekeken. Donker bruin. Ik hield van donker bruine ogen. Even was ik stil. “Ik had gewoon niet verwacht dat je ineens in dezelfde bar zou staan.” Zei ik uiteindelijk. De bel ging. Joey kwam dichterbij staan en begon te fluisteren.“Ik had het niet over dat barretje, Payne.” Zonder naar me te kijken liep hij door, naar het lokaal waar hij les had. Ik keek nog even om. Hoe wist hij mijn naam? En wat bedoelde hij precies met gisteravond? Bliss kwam naar mij toe gerent. “Wat was dat?!” riep ze met een brede lach op haar gezicht. “Wat was wat?” Ik stond nog steeds stil en staarde wat voor me uit. “Nou...dat gesprek met Joey!” ze zwaaide met haar hand voor mijn gezicht. “Hallo?” Ik keek haar aan. Haar ogen waren omringd met een ontzettend zwarte laag make-up, nog erger dan ik had. Ik dacht aan die ogen…die ontzettend mooie donkere ogen. Had ik ze eerder gezien? “Nou ja…ik ga er vandoor, maar in de pauze vertel je me alles hoor!” Bliss was verdwenen en ik stond nog steeds na te denken. “Ja.” Zei ik…maar er was niemand te zien op de gang. De tweede bel ging. Een teken dat ik te laat was. Fijn…
De rest van de dag zag ik Joey niet weer. Ook niet in de pauze. Ik wou hem vragen wat hij bedoelde, wat hij van me wist en hoe hij aan mijn naam kwam. “Oké, en nu ga jij mij vertellen waar jullie het over hadden.” Bliss kwam op me af stormen. “Wat is er?” Haily kwam aanlopen met haar eten. “Payne hier, heeft gepraat met Joey terwijl ze hem niet uit kan staan.” Het leek of Bliss kwaad was. “Hij…hij eh…gewoon, hij vroeg wat informatie.” “Informatie waarover?” Rain had het blijkbaar ook allemaal gehoord. Great. “Over school…enzo.” Ik keek rond, misschien dat ik Joey nog zou zien. Nergens…niet binnen in ieder geval. “Ik ga even naar buiten.” Zei ik en liep weg, zonder de reactie van mijn vrienden af te wachten. Buiten was niemand te bekennen. Er lag wat sneeuw en het was koud. Er stonden wat bomen aan de kant van het plein. Samen vormden die bomen een klein bosje, dicht genoeg om er in het donker niks te zien. Maar nu kon ik alles zien. En daar stond Joey, alsof hij me op stond te wachten. Ik liep naar hem toe. “Ik wist dat je zou komen.” Hij leunde tegen een boom en keek me aan. “Wat deed je gistermiddag?” vroeg hij me. Ik verdronk weer in die mooie donkere ogen. “Ik was jarig.” Zei ik kortaf. “Gefeliciteerd, maar dat is niet wat ik bedoelde…ik hou er niet zo van als mensen dingen achter mijn rug om doen die met mij te maken hebben, Payne.” Ineens wist ik waar hij het over had. De foto’s. “Ik weet niet waar je het over hebt.” Zei ik en keek naar de grond. “Dat weet je heel goed, ik heb gezien wat je zocht op je computer.” Ik keek hem aan. “Ik hou er ook niet zo van als mensen me in de gaten houden, Joey.” Hij klonk niet dreigend, dus ik ook niet. Hij klonk meer…lieflijk, waarschuwend. “Maar hoe…heb je me in de gaten kunnen houden al die tijd.” Hij gaf geen antwoord. Hij draaide me om zodat ik met de rug naar hem toe stond en streelde mijn arm. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik voelde zijn adem…de deur van de school ging open en het gevoel van zijn hand en adem waren verdwenen. Crimson stond in de deur opening. “Payne! Kom naar binnen idioot. Het is koud.” Ik keek achter me. Joey was weg. Hoe kon hij zo snel verdwijnen? “Kom je nou nog?” Crimson stond ongeduldig de deur open te houden. Ik knikte en liep met hem mee naar binnen.



..