023

‘Tot morgen’, zwaaide ik nog eens terwijl Niall aan het einde van het pad terugzwaaide. Hij moest zich gaan haasten, als hij mijn ouders niet zou willen tegenkomen.
‘Ga nu! Straks zijn mijn ouders hier’, giechelde ik. Niall wierp me nog een handkusje toe en liep dan verder. Toen hij uit het zicht was sloeg ik de voordeur dicht en liep met mijn hoofd in de wolken naar de woonkamer. Daar werkte ik alle aanwijzigen naar een tweede aanwezigheid weg en liep vervolgens naar boven. Nog steeds op wolkjes.
Niall had me gevraagd om zijn vriendin te zijn. Ik had mijn allereerste vriendje. En ik was maar al te blij dat het Niall was!
Toch kon ik niet ontkennen dat ik ongelooflijk zenuwachtig was. Wat zou er morgen gebeuren? Op school? Ten eerste, wat zouden mijn leerkrachten zeggen? Ze wisten dat ik nog nóóit een dag school had gemist. Ten tweede, wat zou Niall doen? Als hij bij Sean zou lopen, zou ik er dan bij moeten lopen? Om eerlijk te zijn wist ik wel niet of ik dat wou… En ten derde, wat moest ik tegen Rebecca zeggen? Oké, het was officieel, Niall en ik daten. Maar betekent dat dan ook dat de school daar klaar voor is? Ook al was Niall niet de populairste van de school, hij liep er wel altijd bij. Én iedereen kende hem. Maar mij? Mij kenden ze nog niet van zien.
Ik graaide naar mijn mobiel in mijn nachtkastje en zag dat ik twee gemiste oproepen en vijf nieuwe berichten had van rebecca. Natuurlijk had ze me gemist. Zij was vrijdag niet op school geweest, wat niet zo speciaal was geweest, maar van mij wist ze dat ik nooit een dag mistte. Bovenal had ik dan nog mijn mobiel thuis laten liggen in plaats van mee te nemen toen ik samen met Niall het bos in ging. Maar ik wou gewoon rust.
Ik zocht naar Rebecca’s naam in mijn contacten en drukte dan op het groene knopje. Ongeduldig wachtte ik tot ze op zou nemen, maar ergens wou ik ook dat ze gewoon niet zou opnemen. Ik wist nog niet wat ik moest zeggen.
Ik begon net te ijsberen toen Rebecca’s stem bezorgd over de telefoon schelde.
‘Oh mijn God! Lily! Waar in godsnaam ben je? Je bent toch niet gekidnapt hé! Oh nee, je bent gekidnapt! Oké, oké, fluister je locatie door! Ik zal de politie inlichten! Waarom zeg je niks? Oh nee! Ze hebben je mond vastgeplakt hé! Oh nee! Oh nee! Oh nee!’ gilde ze paniekerig.
Natuurlijk. Rebecca ging weer van het ergste uit.
‘Rebecca, chill. Ik ben niet gekidnapt.’ Ik stond van mezelf verbaasd dat ik mijn stem rustig kon houden. Mijn hart was wel aan het racen.
‘Waar ben je dan?’ vroeg ze opnieuw. Kwaad.
‘Gewoon, thuis’, probeerde ik zo luchtig mogelijk over te brengen. Verkeerd.
‘Thuis? Je bent thuis?’ vroeg ze ongelovig. ‘Waarom antwoord je dan in godsnaam geen van mijn berichtjes, of belde je me niet terug? Was je mobiel soms in het toilet gevallen? En waarom was je niet op school? Je gaat me toch niet zeggen dat je een dodelijk virus hebt opgelopen hé? Want je hebt me altijd gezegd dat dat de enige reden zou zijn als jij een dag school zou missen.’
‘Ik uhm…’ ik stotterde. En Rebecca merkte het. Maar ik kon het haar niet vertellen. Niet over de telefoon. Nu ja, eigenlijk wist ik gewoon niet wat te zeggen.
‘Ben je nu ook al je tong verloren? Oké, sorry hoor, Lily. Maar je maakt me kwader met de minuut!’ Ze gilde terug.
‘Oké, rustig blijven Rebecca. Ik kan het nu niet zeggen. Maar je zal het wel zien. Morgen, op school.’ Hoop ik, zei ik er in gedachten bij.
‘Je kan het niet zeggen?’ gilde ze. Daarna gromde ze er onsamenhangende woorden achter en legde ze tenslotte af. Een lange kiestoon bevestigde nog is dat ze zonder woorden had opgehangen en zuchtend ging ik op mijn bed met mijn handen voor mijn gezicht zitten. Morgen ging een rare en speciale dag worden, dat wist ik nu al.