Hoofdstuk zeventien: Blood • 17.1

Hoofdstuk zeventien: Blood


Enkele weken streken voorbij waarin Harry en Jules alleen maar dichter naar elkaar toe groeiden. In de tussentijd hadden ze ook helemaal niets meer gehoord van Zayn. Al was Harry er natuurlijk zeker van dat hij vroeg of laat wel weer zou opduiken. Daar kende hij de jongen namelijk goed genoeg voor.
Harry zat rustig op zijn bed met een laptop op zijn schoot geplaatst. Het was de ideale manier om contact te houden met Louis wanneer ze niet samen waren. Oké, het was waar dat ze soms wel eens een onenigheid hadden, maar ze bleven nog steeds de beste vrienden. Louis was zelfs één van de weinige personen die hij echt mistte wanneer hij ze een tijd niet had gezien.
Hij was net van plan geweest om een uitgebreide e-mail naar zijn beste vriend te sturen toen zijn aandacht werd getrokken door een vreemd geluid. In een vingerknip had hij zijn laptop veilig weggezet en was hij overeind gekomen van het bed. Door zijn hoofd spookte eigenlijk maar één naam op dat moment. Zayn.
Behoedzaam verliet hij zijn slaapkamer, proberend geen geluid te maken. Waarschijnlijk zou het echt onzin zijn aangezien Zayn de kleinste beweging zou kunnen horen. Dat kon hij namelijk zelf ook gewoon. Toch plaatste hij zijn voeten op een zorgvuldige manier op de vloer neer, alsof hij takjes probeerde te ontwijken die genadeloos zouden kraken wanneer hij erop trapte.
Zijn ogen gleden onderzoekend door de woonkamer toen hij die bereikt had. Op het eerste zicht leek er helemaal niets aan de hand te zien, maar hij wist natuurlijk beter. Hij wist als geen ander hoe goed vampiers in het zomaar “opduiken uit het niets” waren. Het zou hem niets verbazen als er nu iemand heel dicht in zijn buurt was zonder dat hij er zelf iets van merkte. En hij had dan ook een overschot aan gelijk.

Toen hij zich weer wou omdraaien om terug naar zijn kamer te wandelen dook de persoon dan ook voor zijn neus op. Uit automatisme zette hij vlug een stap achteruit om de afstand tussen hen nog wat te vergroten.
‘Missed me Styles?’ Een sadistisch glimlachje rustte op zijn lippen. Natuurlijk had Harry hem niet gemist, hij zou zelfs juichen als de jongen gewoon voorgoed uit zijn leven verdween. Hun vriendschap was over en die zou ook nooit meer terugkeren.
‘Ik had eigenlijk een langer bezoek gepland, maar ik moet helaas weer verder. Daarom dat ik dus even voor een “Game Over” kom zorgen,’ legde Zayn uit alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Hij haalde iets uit de binnenzak van zijn jas en liet het tussen zijn vingers balanceren. Zijn bruine ogen bleven naar Harry staren.
‘Je weet vast nog wel wat dit is, niet?’ Harry was eigenlijk helemaal niet in staat om er iets zinnigs uit te gooien. De impact van de houten staak die Zayn in zijn handen hield was gewoon zo groot. Ergens wist hij dat het over enkele minuten afgelopen zou zijn met hem. Na zoveel jaar..
‘Nee? Wel, het is hetzelfde voorwerp dat je enkele eeuwen geleden door mijn borst ramde. Dat deed best pijn weet je?’ Zayn deed net alsof hij zonet beledigd werd door de jongen met de bruine krullen.
‘Ik vond het niet echt eerlijk dat jij nooit hebt geweten waar ik doorheen moest..’ Voordat Harry nog een antwoord kon geven boorde de punt van de staak zich al door zijn borstkas heen. Hij kon niet vertellen of zijn hart geraakt werd omdat de pijn zo overheersend was. Het was gewoon ondragelijk.
‘You’re welcome Hazz,’ mompelde Zayn emotieloos voordat hij voorgoed verdween uit het appartement, Harry bloedend op de grond achterlatend.