|| Fifty Four

De enorme knal die het schot veroorzaakte was niets vergeleken bij de stilte die daarop volgde. Alles leek plotseling in slow motion te gaan.
Door de enorme kracht waarmee het pistool af ging kon mijn ene been me niet meer houden en viel ik op de grond. Het pistool kletterde uit mijn handen en kwam een paar meter bij me vandaan tot stilstand. Kyle schreeuwde en viel met een hard klap op de grond, waar bij bewegingloos bleef liggen. Daarna vulde een oorverdovende stilte de grot. Angstig keek ik van Kyle naar Aiden. Allebei lagen ze doodstil. Waren ze dood?
Ik greep Kyle’s rugzak en zocht naar iets scherps om Aiden’s touwen mee door te snijden. Ik vond een zakmes en stak het in mijn zak. Daarna kroop ik trillend over de ruwe grond naar Aiden toe.
“Aiden?” fluisterde ik.
Hij gaf geen antwoord. Was ik te laat geweest? Was alles voor niets geweest?
“Aiden!” zei ik nu harder en ik schudde zachtjes aan zijn schouder. Tranen van opluchting schoten in mijn ogen toen ik zijn borstkas rustig op en neer zag gaan. Ik voelde in zijn nek en ik voelde een zwakke polsslag. Hij leefde nog, maar waarom was hij dat bewusteloos?
Mijn ogen schoten over zijn lichaam maar ik zag niets ongewoons. Plotseling begon Aiden rochelend te ademen en barstte uit in een hoestbui. Ik hielp hem overeind en klopte zachtjes op zijn rug.
“Wat is er gebeurd?” vroeg Aiden schor.
Ik zei niets maar mijn ogen schoten naar Kyle.
Aiden volgde mijn blik en zag Kyle op de grond liggen. Een rode plas kwam onder zijn hoofd vandaan.
“Wat?” vroeg Aiden verbaasd.
“I-ik…Hij was je aan het wurgen!” zei ik terwijl mijn ogen zich vulde met tranen. Ik beet op mijn lip en drong de tranen terug. Ik had al te veel gehuild.
Aiden keek geschokt naar Kyle. Hij zei niets en dat maakte me bang.
Ik pakte het zakmes en begon Aiden’s handen los te maken. Met het scherpe mes was het zo gedaan en snel nadat ik zijn handen los gemaakt had waren zijn voeten ook los.
Aiden stond op en hielp me overeind. Hij drukte me dicht tegen zich aan.
“Het komt wel goed” fluisterde hij.
“Ik heb iemand vermoord” zei ik en toen pas kwam de klap. Zwarte vlekken begonnen voor mijn ogen te dansen. Ik had iemand vermoord.
Aiden liet me los en liep langzaam op Kyle af. Hij hurkte bij hem neer. Ik sloeg mijn ogen neer en probeerde niet te hard te denken aan wat ik gedaan had.
“Sophie” zei Aiden.
Ik keek op.
“Hij is niet dood.”
“W-wat?” het kwam eruit als een schor gefluister.
“Je hebt hem amper geraakt. Het is een schampschot langs zijn schouder.”
Ik strompelde naar Aiden toe en keek naar Kyle. Hij lag op zijn rug met zijn ogen gesloten. Bij zijn schouder zat een wond, maar dat veroorzaakte niet de plas bloed.
“Maar waarom is hij dan bewusteloos?” vroeg ik.
“Ik denk dat hij tijdens zijn val zijn hoofd gestoten heeft en daarom bewusteloos is.”
Ik zuchtte opgelucht. Ik had niemand vermoord.
“Wat moeten we nu doen?” vroeg ik.
Plotseling bedacht ik me iets.
“De rugzak” zei ik.
“Wat?”
“Er zit een telefoon in de rugzak!” zei ik.
Aiden liep naar de rugzak en pakte een oude telefoon. Hij gaf de telefoon aan mij. Ik keek op het schermpje, één streepje bereik.
Met trillende handen begon ik een nummer in te toetsen.
Ik hield te telefoon aan mijn oor en na drie keer overgaan werd er opgenomen.
“Jules” klonk er.
“Jules, met Sophie” zei ik en ik barste in huilen uit.