Time passes slowly

De tas ligt veilig opgeborgen ergens ver achterin mijn kledingkast. Ik kan de slaap niet vatten en lig een beetje nutteloos op mijn bed. Ik kijk op mijn wekker. Het is tien voor half tien. Beneden hoor ik de deur voorzichtig opengaan. ‘Daar is Lexie.’ zucht ik. Ik ga rechtop op mijn bed zitten zitten. "Drie... twee... een..." tel ik af. "Zo, ben je daar eindelijk? Was je de weg naar huis kwijt ofzo? Of dacht mevrouwtje hier soms dat iedereen hier gewoon op haar gaat zitten wachten?" Clair’s preek was begonnen. "Misschien moet ik wel strengere maatregelen nemen tegen dat te laat thuiskomen. IK dacht aan..." "Ach Clair hou toch op!" Stella komt er zo te horen ook weer aan. "Laat Lexie gewoon met rust. . ." Ik kon nu al raden dat er een klein gemeen glimlachje verscheen op het gezicht van onze keukenmeid. Stella zette een geweldig treiterend stemmetje op. "Volgens mij heb je de zolder al een tijdje niet meer gestoft, maar dat zal wel mijn verbeelding zijn geweest want deze kamermeid hier doet natuurlijk alles goed." Ik zag Clair’s gezicht al helemaal voor me. Grinnikend liet ik me achterover vallen. Ik hoorde hoe Clair met een woest gestamp weer wegliep. Stella zei wat tegen Lexie, maar ik kon niet verstaan wat. Waarschijnlijk weer over Clair’s kuren. Een paar tellen later liep Lexie de trap op, en deed mijn deur zachtjes open. "Fay, slaap je al?" fluisterde ze. "Ja ik slaap, hoor je dan niet?" Lexie sloeg haar hand voor haar mond om niet in lachen uit te barsten. Waarschijnlijk was ze in een melig bui. "Ja dat hoor ik luid en duidelijk." zei door het onderdrukte lachen heen. "Nou dan laat ik je maar weer verder slapen." "Okee doei." Lexie deed mijn deur weer dicht. Ik hoorde haar gniffelend naar haar eigen kamer lopen. Een glimlach verscheen op mijn gezicht. En even later slaap ik als een roos.

*PIEPPIEPPIEPPIEP* Ik kom met een enorme schok overeind. Mij haar vliegt voor mijn gevoel alle kanten uit en hangt uiteindelijk na een enorme hairflip voor mijn gezicht. Ik veeg mijn zwarte haar voor mij ogen vandaan en kijk naar de wekker. Ik wrijf in mijn ogen. Ik had heel raar gedroomd. Met moeite probeer ik te herinneren wat ik zag in mijn droom. Maar het lukt niet echt. Ik laat het er maar bij dat het een rare droom was. Voor de tweede keer wrijf ik in mijn ogen en rek ik me uit. Toch klopte er iets niet aan die droom. Ik weet niet waar het over ging maar ik kan het maar niet uit mijn hoofd zetten. IK kruip uit bed kleed me aan, wat voor mijn gevoel een eeuw duurde. ‘Een eeuw...’ ik kijk naar de klok. Ik ben pas drie minuten verder. Ik schud mij hoofd als wanhopige poging om die droom eruit te gooien en om mijn hoofd een beetje helderder te maken. Ik zucht en loop dan maar naar de badkamer om mijn haar maar te gaan borstelen. Eenmaal daar kijk een beetje loos in het rond. "Borstel, borstel, waar heb ik m’n borstel gelaten..." mompel ik. Ineens herinner in me dat hij nog op mijn nachtkastje lag. Ik sla mezelf op mijn voorhoofd en loop zuchtend weer terug. De gang lijkt steeds langer te worden en het lijkt of mijn kamerdeur in plaats van dichterbij steeds verder van mij verwijdert raakt. Toch kom ik heel normaal bij mijn kamer aan. Eigenlijk was ik best nieuwsgierig hoelang dat had geduurd, ookal weet ik niet waarom. Voorzichtig draai ik me om naar mijn wekker, alsof ik naar een groot en lelijk monster moet kijken. Maar 4 minuten verder?! Ik kon het haast niet geloven. Snel gris ik mijn haarborstel van mijn nachtkastje af en loop zo snel mogelijk weg uit mijn kamer, weg van de wekker. Ik borstel heel gewoon mijn haar en maak er zoals altijd een paardenstaart in. Dta is altijd lekker makkelijk. Verder loop ik heel gewoon de trap af, naar de keuken, ontbijt, smeer brood voor school, ... ik vergeet mijn tanden te poetsen. Ik ren de trap weer op naar de badkamer. Ik heb verder niet meer op de klok gekeken maar als ik mijn kamerdeur passeer krijg ik toch de neiging om even te kijken. Ik loop rustig mijn kamer binnen en gluur even naar de klok. Vijfendertig minuten verder. Ik wrijf toch nog maar even in mijn ogen. Zo snel is het nog nooit gegaan. Het lijkt alsof de tijd een spelletje met me speelt. Ik sla snel mijn deur weer dicht en stap snel richting de badkamer. Ik doe wat tandpasta op mijn tandenborstel. Er klopt iets niet, de tijd klopt niet meer. Ik probeer mijn gedachten onder controle te krijgen maar dat lukt niet. Duizenden gedachten razen door mijn hoofd. Ik heb het gevoel alsof mijn hoofd gaat ontploffen. Ik probeer nog een keer alle gedachten weg te schudden. Ik open mijn ogen en kijk in de spiegel. Ik werd echt helemaal gek. Ik barst zometeen echt uit elkaar. En precies als ik dat denk, knalt de spiegel in miljoenen stukjes uiteen.