09

langzaam liep ik liep naar het raam, buiten waren de mensen naar huis aan het vertrekken. Vixen en haar groepje fietste weg. Als alle mensen weg zijn loop ik naar buiten, het bos in.
Eenmaal in het bos zoek ik Menya. Langzaam kwam er sneeuw.
Hoe meer sneeuw hoe dichter we bij de poort komen.
De omgeving veranderde naar de zwart-witte kleuren.
Onder een boom licht Menya, haar strepen gaan op in de omgeving.
Mijn omtrekken vervagen weer, ik word kleiner en mijn oren groeien tot ze in een punt uit lopen.
Door de verandering deed mijn hoofd zeer. Ik sloot mijn ogen, telde tot tien en deed ze weer open.
De omgeving werd duizend keer scherper dan met die mensen ogen. Hou hielden ze dat vol?
'Goede morgen Menya,' Ik krabbelde achter haar oren, een zwaar snorrend geluid kwam uit haar borst.
'Goede morgen,' Menya ging staan, een rilling ging door haar lichaam.
'Ik lig hier al wel even.'
'Heb je die mensen zien landen?' Ze knikte met haar grote kop,
'Ja, je had hun uitdrukking moeten zien toen die piloot uit het vliegtuig reed, geniaal!'
'Iets opgevallen toen je rond liep?' bedenkend keek ze voor zich uit,
'Nou, een paar meisjes hebben hele vreemde ogen voor een aardling.'
'Ik denk niet dat de Elfen nu al uit hun tent komen, ze wachten eerst veel te lang voor ze een beslissing nemen.' Menya zakte door haar voor poten,
'Kom dan gaan we samen kijken.' Snel sprong ik op de grote tijger, daarna rende we richting de mensen.