Foto bij 001 Rowy.

Vuur, overal vuur. En rook, die rook is verstikkend.

'Mam! Mam! Waar ben je?!' Roep ik bang.
Ik kijk paniekerig en snel om me heen. Bank, Deur, tv, tafel, raam, deur, bank, deur, tv, raam. Steeds weer het zelfde rondje maar mama is nergens te zien.
Even zijn mijn ogen dicht, de rook prikt te erg.
Zachtjes hoor ik gehuil van boven komen.
Mama staat bij de wieg naar Leonie te kijken. 'Mam? Wat is er?' Ze zegt niks, ze staat daar maar naar die wieg te kijken. Ik kom naast haar staan en kijk ook in de wieg. Leonie ligt blijkbaar te slapen, Dan zie ik de andere kant van haar gezicht, ze ligt niet te sapen.

Haar gezicht is verkoolt, ik sla mijn hand voor mijn mond en kijk naar mijn moeder, vlammen likken aan haar haar en op haar gezicht zitten al lichte brandwonden. De rook word steeds dikker en dikker, mijn moeders hoofd verdwijnt in de rook. Dan valt ze neer, ze is er in gestikt.

Ik probeer mijn vader te vinden, ik wil roepen maar er komt niets uit mijn mond. Dan herinner ik me opeens waar hij zat, op zijn werkkamer! Hij had de deur op slot gedaan zodat we hem niet konden storen. Ik ren, voor zover je het rennen kunt noemen, naar zijn werkkamer en schreeuw zo hard ik kan maar ik krijg geen antwoord. Ik zak huilend tegen de deur naar beneden. Ik ben alleen, heb heel mijn familie zien sterven en ik kon niets doen. Niets!
'Rowy? Rowy ben jij dat?' Hoor ik zwak vanachter de deur.
'Papa ik ben het, kom er uit!' Schreeuw ik.
'Dat gaat niet schat, ik ben de sleutel kwijt.'
Ik begin te huilen. 'Maar je moet, je moet er uit komen!'
'Rowy! Nu moet je goed naar me luisteren,' roept mijn vader. 'Red wie je redden kan en ga naar buiten, er is hier te veel rook ik zie niks dus laat mij maar achter.' Hij klinkt akelig rustig voor deze situatie, iets dat ik dus totaal niet ben. Een akelig gekraak en het plafond stort in. 'Rowy! Wacht niet meer ga nu en red jezelf!'
Ik sta op en begin te rennen, als ik bij de voordeur ben bedenk ik me opeens, ik ben iets vergeten! Ik draai me om en ren naar de keuken, hier is het vuur nog niet geweest en ik zie wat ik zocht. Ik doe de bench open en haal mijn hond er uit. Ik grits de riem van het haakje, als ik net de achterdeur uit wil lopen valt er een enorme boomstam voor zodat ik er niet meer door kan. Ik draai me om en het plafond stort ook hier in.
Ik ga dit nooit overleven.

Reageer (7)

  • NicoleStyles

    super mooi en zielig
    (huil)

    1 decennium geleden
  • COMFORTCROWD

    Ahh, zielig!
    Wel heel mooi geschreven!

    1 decennium geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen