A ranger/traitor 33

Nogal onhandig klom Miko in het zadel. Hij had zelfs nog nooit op een ezel gezeten! Koortsachtig dacht hij na. Hij zat in het zadel, teugels in de handen en dan? Lang hoefde hij daar niet bij stil te staan. Plotsklaps schoot het paardje vooruit. Stap en draf sloeg hij over en ging onmiddellijk in galop. Miko slaakte en kreet, maar nauwelijks was die over zijn lippen en het paard bleef stokstijf staan. Miko vloog over de hals van zijn paard en belande onzacht tegen de grond. Beschaamd krabbelde hij overeind.
“Wat heb ik verkeerd gedaan?”
“Behalve dat je nauwelijks in het zadel raakte?” grinnikte Will, “Niet veel, je vergeet alleen dat wij jagers zijn en net zoals wij niet hetzelfde zijn als gewone soldaten zijn onze paarden dat ook niet.”
“Maar het is toch wel de bedoeling dat we erop kunnen rijden of niet?” reageerde Miko
“Inderdaad, maar ze zijn ontzettend goed getraind en daarom willen we niet dat iemand ze kan stelen, dus je moet ze een wachtwoord geven voordat je erop kan en daar ook blijft.”
Dat was nu het vreemdste dat hij ooit gehoord had. Een paard een wachtwoord geven voor je erop kon rijden, maar ja bij jagers was alles vreemd.
“Wat is het wachtwoord?” vroeg hij dan maar.
“Snel als de wind”, antwoordde Bob, “probeer het maar.” Miko herhaalde de woorden.
“Je moet ze niet tegen mij zeggen”, lachte Bob, “maar tegen hem.” Dat deed Miko dan maar, hoewel hij het nog steeds vreemd vond.
“Goed en nu kun je er wel op rijden!” Miko aarzelde een ogenblik. Hij had geen zin om er voor de tweede keer af te vliegen. Uiteindelijk klom hij opnieuw in het zadel. Angstig wachtte hij af, maar er gebeurde niets.
“Laat hem maar vooruit gaan!” zei Oude Bob. Zachtjes duwde Miko zijn hielen in de flanken van het paard. Hij was bang dat het weer zo zou versnellen als de eerste keer, maar dat gebeurde gelukkig niet. Rustig stapte het paardje vooruit.
“Iets meer snelheid nu.” Met zijn hard in zijn keel ging Miko over tot draf.
“En nog ietsje meer”, riep oude Bob van een eind achter hem. Miko deed niets. Dit was al meer dan snel genoeg!
“Draai maar om!” Miko schoot in paniek. Hoe moest hij terugkeren? Hij gaf een tik met zijn rechterhiel, maar dat hielp niets. Integendeel het ging nog sneller.
“Aan de teugels trekken!” riep Will. Miko trok zo hard hij kon aan de teugels. Het paardje stopte onmiddellijk en het scheelde niet veel of Miko was weer vooruit gevlogen. Will en oude Bob kwamen naar hem toe.
“Jij hebt duidelijk nog nooit op een paard gezeten”, zei oude Bob. Miko knikte beverig.
“Hoe meer dat je nog niet weet, hoe meer ik je kan leren!” lachte oude Bob.
“Misschien moet je die rijlessen nog heel eventjes zo laten,” zei Will met een blik op de krijtwitte Miko, “Begin maar met de verzorging of zoiets.”