Nog zieker.

Bella pov.
Ik lag moe op de bank. Ik kon niet in slaap vallen omdat ik zo’n buikpijn had en ik erg misselijk was. Edward was een paar minuten geleden bezorgd naar het ziekenhuis gereden om aan Carlisle te vragen wat er aan de hand was met me. De radio stond zacht aan maar voor de rest was het stil. Alice die eigenlijk op me zou ‘passen’ was er niet omdat ze dachten dat ik sliep toen ik mijn ogen dicht gedaan had. Ik voelde weer een golf misselijkheid opkomen en kon net optijd de bak onder mijn mond houden voor dat ik hevig overgaf. Het kwam er in schokken uit. Ik begon te trillen toen ik klaar was. Ondanks dat het zweet op mijn hoofd stond had ik het koud. Ik had al 2 vesten en een shirt aan en een deken. Ik schoof in mijn sloffen en liep naar de gang kast. Het duurde even maar ik was er. Ik pakte 2 warme dekens zodat ik niet heen en weer bleef lopen. Een deken sloeg ik al om me heen om me op te warmen. Halverwege de woonkamer begon alles te draaien. Ik stopte met lopen en probeerde rustig te blijven. Steeds meer dingen begonnen te draaien en soms kwamen er zwarte vlekjes. Ik begon ook steeds gejaagder te ademen. Ik ging zitten op de grond maar het hielp niet. Met trillende vingers pakte ik mijn mobiel. De telefoon ging over. ‘Met Edward?’klonk het uit de hoorn.’Edward’ fluisterde ik. Ik hoorde net hoe hij mijn naam vragend uitsprak toen alles zwart werd.

Edward pov.
‘Carlisle ze is ziek en het gaat alleen maar slechter’ zei ik wanhopig. Hij kon het zien aan Bella. ‘Edward ik wil haar helpen maar ik moet eerst uitzoeken wat er nou precies is met haar nu’ hij klonk kalm en legde zijn hand op mijn schouder. Mijn mobiel ging af. ‘Met Edward’ vroeg ik vragend. Ik deed een paar stappen naar achter van Carlisle. ‘Edward’ klonk er een fluisterende stem van Bella. Hij klonk rauw en schor van de inspanning. ‘Bella’ ik werd paniekerig. Waarom reageerde ze niet er was iets aan de hand. ‘Bella’ riep ik nog eens. Ga naar haar toe zoon. Ik knikte naar Carlisle en liep snel naar de auto. Ik reed met piepende banden weg en was al snel thuis. Ik reed door naar de hoofddeur. Ik knalde de deur dicht en stormde naar binnen. Toen ik de woonkamer in kwam zag ik haar halverwege liggen. ‘Bella’ zei ik zacht. Haar mobiel lag bij haar in een uitgestrekte hand. Ik tilde haar op en legde haar in de bank waar ik haar met dekens toe dekte. Ik voelde haar hartslag Onregelmatig en zwak. Ik pakte mijn mobiel en toetste Carlisle’s nummer in. Na 1x overgaan nam hij op. ‘Wat is er Edward’ hij klonk bezorgd. ‘Ze lag op de grond en heeft een onregelmatige en zwakke hartslag’ ratelde ik. ‘Ik kom’ beloofde hij. Na 5 minuten was hij er en pakte boven zijn spullen. Hij begon het onderzoek. Ineens begon ze te bewegen en te schreeuwen.

bella pov
Ik zwom met Edward in de zee. Prachtige koraalriffen en vissen. Ze hadden allerlei kleuren maar zwommen angstig weg voor ons. Ik glimlachte naar Edward. Ik keek naar een apart bruingekleurde vis die voorbij zwom. Ik keek in de ogen van de vis en herkende ze op een aparte manier. De vis glimlachte en veranderde toen in Jake. Ik hoorde Edward grommen en zag hem op Jake af stormen. Bang en vol paniek keek ik toe. Het duurde even voor ik door had dat ze vechten. ‘Doe niet hou op alsjeblieft’ schreeuwde ik bang. Ik besefte dat ik onderwater was toen ik geen lucht kreeg. Ik wou omhoog gaan toen ik bedacht dat ze elkaar zouden vermoorden. Ik hapte paniekerig naar zuurstof en voelde op mijn borst pijnlijke klappen.

edward pov.
Ze riep rare dingen. Toen hapte ze naar lucht. IK hoorde hoe haar hart op slot sprong. Ik sprintte naar Bella toe en begon te reanimeren. Na een tijdje moest ik stoppen omdat ik niet meer kon. Carlisle nam het over en ik begon te snikken. ‘Bella alsjeblieft’ smeekte ik haar. Ze moest het redden. Voor mij, Jake en Nessie. Ze hapte naar adem maar ik voelde dat haar hart weer langzaam op gang kwam. ‘Dankje Carlisle’ zei ik tegen hem. Hij sloeg een schouder om me heen ‘ze redt het wel’ zei hij zacht.

bella pov.
Op een een of andere manier kwam ik boven water en kon ik weer ademen. Misschien was het die bekende schreeuw wel die me geholpen had. Nog steeds was het zwart maar het werd lichter. Mijn ademhaling was nog steeds te snel. Mijn keel deed pijn van al het zout en mijn hoofd bonkte pijnlijk.
Ik hoorde een bekende stem mijn naam roepen. Langzaam besefte ik dat het een soort van droom moest zijn. Toen hoorde ik een tinkelende stem. ‘Ze kan ons horen Edward en wilt weten wat er was gebeurd’ het was Alice. Ik zou haar later bedanken. ‘Bella lieverd je had een hartstilstand’ klonk de bezorgende stem van Edward. Ik wou wat zeggen, hem bedanken maar dat lukte niet. Alles in mijn droom was waar geweest. Tenminste het geen lucht krijgen, de slagen en de schreeuw die van Edward dan moet zijn geweest.