002.

Ik hoorde piepende apparaten naast me en keek vol verbazing naar de mensen boven me. ''Wat?'' vroeg ik ze opnieuw. ''Je vrienden wachten op je. Ik ga ze binnenlaten oke?'' Ik knikte. Toen de deur openging kwam Sophie in mijn armen rennen. ''Ik was je bijna kwijt!'' zei ze. ''Net als Karin! Maak me nooit meer zo bang, astjeblieft,'' Ik knikte verward. Was ik bijna dood? De apparaten deden me aan Karin's apparatuur denken.
Karin was weg. Karin was echt weg.
''Wanneer is de begravenis,'' vroeg ik aan Angelique die een stukje van Sophie afstond. Huilde ze nou?
''Overmorgen,'' zei ze zachtjes. ''Lotte, ik wil niet jou ook kwijt,'' zei ze toen. Ik keek haar aan, ''Ik wil ook nog lang niet weg,''
Sophie en Angelique huilden terwijl ik me oke voelde. Ik snapte niet wat ik hier deed en eerlijk gezegd was ik helemaal niet blij dat ze me uit mijn droom hadden gehaald. Ik was daar bij Karin.
Ik schrok van mijn eigen gedachtes, was dit een doodswens?
Het klonk best aantrekkelijk om dit niet meer te hoeven doen en terug te gaan, naar de prachtige omgeving, naar een vrolijke Karin die in mijn armen wilde rennen. Was het hemel of een illusie?
Ik zuchtte. ''Je bent hartpatient nu,'' zei Angelique door haar tranen heen. ''En dat betekend?'' vroeg ik.
''Onze kliniek kan je niet meer helpen ben ik bang,''
Ik keek haar met grote ogen aan. Ik wilde daar niet weg! Het was mijn huis! ''Je zult door naar Utrecht of Arnhem moeten,''
Ik schudde mijn hoofd, ''Nee,'' antwoordde ik.
''Ze hebben daar een beter team van mensen en begeleiding,'' zei Angelique.
Blijkbaar was het al besloten en had ik hier geen keuze in.