Chapter one

Niall James Horan, december 2011

‘Niall dat kan je niet menen! We hadden afgesproken dat we kerst samen zouden vieren, hoe kan je geen cadeaus hebben?’ Geïrriteerd rolde ik met mijn ogen. De preek van Zayn duurde naar mijn zeggen al veels te lang en ik wilde nog snel langs de supermarkt voordat hij sloot. Ik vestigde mijn blik op de klok en keek hoe de secondes één voor één voorbij tikte. Na elke minuut die verstreek werd ik onrustiger. Zenuwachtig wiebelde ik op mijn stoel terwijl de woorden van Zayn volledig langs mij heen gingen. Toen de klok aangaf dat het vijf minuten voor zeven was sprong ik op van mijn stoel en rende ik naar de kapstok. Ik trok zo snel mogelijk mijn jas aan en murmelde nog wat woorden over eten halen bij de supermarkt. Toen ik naar buiten stapte hoorde ik hem nog wat roepen maar het geluid werd gedempt toen ik de deur achter me dicht sloeg. Ik werd in mijn gezicht geslagen door de koude wind en trok de capuchon over mijn hoofd om de warmte vast te houden. Met grote gecontroleerde stappen baande ik me een weg naar de supermarkt. Het was december en Londen was bedolven onder een dikke laag sneeuw. De verleiding om in de sneeuw te gaan liggen was erg groot maar ik was op een belangrijke missie die absoluut niet mocht mislukken, dus ik moest doorlopen. Ik wierp een vluchtige blik op mijn horloge. Shit, over precies drie minuten zou de supermarkt sluiten. Ik versnelde mijn pas voor zover dat nog kon en sloeg te hoek om. Toen de supermarkt in zicht was begon ik te rennen als een gek en bij het oversteken werd er daarom ook flink naar me getoeterd. Het kon me helemaal niets schelen, ik kon me alleen nog maar focussen op de supermarkt die steeds dichterbij aan het komen was. Hijgend stopte ik voor de automatische deuren van de supermarkt en stapte naar binnen alsof er niks aan de hand was. Ik greep een mandje en liep nonchalant langs de schappen alsof ik echt van plan was om al die gezonde troep te kopen. Er werd omgeroepen dat de winkel ging sluiten en ik wist niet hoe snel ik me moest haasten naar mijn einddoel. Toen de snoepafdeling in zicht was maakte mijn hart een sprongetje. Ik kon nog net een vreugdedansje onderdrukken en trok een sprintje naar de al bijna lege schappen. Nu kerst er aan kwam werd er veel meer verkocht, waardoor er minder in de winkel ligt aan het eind van de dag. Ik mocht niet klagen want er was genoeg over wat ik lekker vond. Mijn mandje werd volgegooid met alles wat maar binnen handbereik lag en tevreden liep ik naar de kassa. Ik rekende af en met een trots gevoel stapte ik naar buiten. Ik had het gehaald, victory! Ik kon het niet laten om te huppelen maar stopte daar al snel mee toen ik realiseerde dat het wel heel erg glad was op straat. Toen ik weer in mijn straat aangekomen was bleef ik stil staan voor Zayn zijn deur. Een grijns sierde mijn gezicht terwijl ik mijn tas met snoep naast de deur mikte. Ik pakte een volle hand sneeuw en hield mijn hand daarna achter mijn rug. Ik zette een pokerface op en met mijn vrije hand drukte ik de bel in. Niet veel later werd de deur opengetrokken en keek Zayn me nors aan. ‘Ik wilde even sorry zeggen voor daarstraks´ zei ik met een pruillip. Zayn’s blik verzachtte en een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij spreidde zijn armen als teken dat hij een knuffel wilde. Ik begon weer te grijnzen, hier zat ik op de wachten. Ik sloeg mijn armen om hem heen en gooide aan de achterkant van zijn shirt al het sneeuw naar binnen. Geschrokken duwde hij me van zich af. ‘Jezus Niall, kan je dan ook nooit eens normaal doen’ riep hij verontwaardigd. Blijkbaar was hij niet gecharmeerd van mijn grap, ik des te meer. Ik brulde het uit van het lachen, wat Zayn nog bozer maakte. Woedend sloeg hij de deur dicht in mijn gezicht. Ik stopte met lachen en keek verbaasd naar de deur. Kon hij nou echt niet tegen een grapje? Geërgerd greep ik mijn boodschappen tas en stampte naar het appartement van Harry en Louis, die waren hopelijk wat vrolijker. Ik klopte op het raam in de hoop dat ze het zouden horen. Ongeduldig drukte ik op de bel toen er na een paar minuten nog steeds niet open gedaan werd. Ik drukte de bel daarna net zolang in totdat ik gestommel hoorde en Harry de deur open deed. Zijn haar zat door de war en ik merkte op dat hij ook niet zo heel veel kleding droeg (Lees: Hij was naakt). ‘Ik was bezig Niall. Wat was zo belangrijk dat je me moest storen?’ vroeg hij geïrriteerd. Blijkbaar was de stemming in dit appartement niet veel beter dan bij Zayn. Althans, het zou vast heel gezellig zijn geweest Harry kennende, totdat ik het verstoorde. Vanuit Harry’s slaapkamer hoorde ik een vrouwenstem zijn naam roepen en zag dat als een teken om maar naar mijn eigen appartement te gaan. Wat een gezelligheid weer. Meestal was het heel leuk om bij elkaar in hetzelfde complex te wonen maar vandaag viel het tegen. Zayn en Harry waren geïrriteerd, geen idee waar Louis was en Liam is bij zijn vriendin omdat hij haar niet ziet met kerst. We zouden met kerst naar onze familie gaan maar omdat ik door de sneeuw niet naar Ierland kan hebben we besloten om met z’n alle thuis te blijven. Nu heb ik alleen nog geen cadeaus, waar Zayn aardig de pest in had, obviously. Ik zou ze morgen wel halen, big deal. Ik snapte alle ophef eerlijk gezegd niet. Toen ik bij mijn deur aankwam stopte ik de sleutel in het slot en met een sierlijke zwaai opende ik de deur, trapte mijn schoenen uit en hing mijn jas op. Snel sloot ik de deur en liep rechtstreeks naar mijn slaapkamer, waar ik op bed plofte met een zak skittels en langzaam in slaap viel.