Prologue

Niall James Horan, december 2012

Zodra de eerste blaadjes van de bomen vallen zijn de winkelketens alweer druk bezig met de kerstvoorbereidingen. In grote getallen belanden de meest onzinnige dingen in de schappen zodat de consumenten hun geld er weer doorheen kunnen jagen dat jaar. Tegen het eind van oktober komt de zoektocht naar het perfecte cadeau al aardig op gang. Bij de opeenvolgende weken sluiten steeds meer mensen zich aan bij deze zoektocht en maken de winkels bij elkaar miljarden ponden winst. Een dag voor kerst komen de vergeetachtige sukkels er achter dat ze nog geen cadeau hebben en gaan snel opzoek naar een cadeau waar ze nog voor de dag mee kunnen komen, zonder dat iemand doorheeft dat ze het die dag ervoor hebben gekocht natuurlijk. Dan met kerst komt iedereen gezellig bij elkaar. De geforceerde kerstdinertjes zijn altijd een terugkerend fenomeen bij elke familie. Na een hele avond bij je schoonfamilie te hebben gezeten ben je blij dat je weer naar huis kan gaan, dat je teveel gedronken hebt om achter het stuur te kruipen is niet belangrijk. Thuis ben je te moe voor enigszins want gezelligheid en duikt meteen je bed in. Die dag daarna is het tijd voor het tweede kerstdiner, dit keer bij jou ouders. Na de verschrikkelijke cadeaus die voor het eten uit worden gepakt (Goh, wat leuk! Ik heb altijd al een op afstand bestuurbare vliegende vis willen hebben!) is het tijd om de meest afgezaagde kerstfilm te kijken, die toevallig je moeders favoriete film blijkt te zijn (dat je waarschijnlijk allang wist aangezien dit de honderdste keer is dat ze die filmt wilt zien met kerst). Je ‘poppedopje’ staat te springen bij de deur wanneer het tijd is om naar huis te gaan. Thuis wordt er naar het bed geslaapwandeld en wanneer je de volgende dag je ogen weer opent is kerst voorbij.

Dit is een beschrijving van kerst voor een doorsnee man. De hele kerstgedachte is vervangen door één grote commerciële grap, bedacht door Coca-Cola. Ja echt waar, de Kerstman is bedacht door een idiote frisdrankverkoper. Dat bewijst maar weer hoe raar de wereld in elkaar zit. Ongeveer tweeduizend jaar geleden werd er een baby geboren die voor miljarden mensen de kijk op de wereld heeft veranderd maar met kerst aanbidden wij een dikke man met een baard die cadeautjes geeft. Zie jij de link? Ik niet. Hetzelfde geval met Pasen, de dood van de baby die geboren was op kerst is vervangen door een in haas kostuum rondhuppelende eierenverstopper. Maargoed daar heb ik het nu niet over. Waar het om gaat is dat overal over de wereld kinderen die in feite alles al hebben wat hun hartje begeerd nog meer cadeautjes krijgen (Een iPhone? Pap je weet toch dat ik een blackberry wilde? Breng deze maar terug, ik hoef hem niet). Deze verwende kinderen weten niet hoe het is om in een kansarm gezin op te groeien. Het draait alleen maar om de cadeaus en het ‘ge-my-horse-is-bigger-than-your-horse’. Want tja, je bent pas echt cool wanneer je na de kerstvakantie op school komt met de laatste gadgets. Begrijp me niet verkeerd, ik was precies hetzelfde vroeger. Wanneer we niet naar Nando’s gingen met kerst kon ik dagen boos zijn. Ik bedoel, dat hoort er toch gewoon bij? Wie wilt er niet naar Nando’s met kerst? En wanneer mijn cadeaus tegenvielen baalde ik stiekem toch wel een beetje. Ik wilde het niet zeggen zodat ik mijn ouders niet kwetste maar ieder kind wil toch het nieuwste van het nieuwste krijgen met kerst?

Mijn kijk op kerst veranderde echter drastisch vorig jaar. Het liet me inzien hoe belachelijk de hedendaagse maatschappij wel niet is. Het viel me op dat het kleinste gebaar al iemands wereld kan veranderen. Nu vraag ik me af, waarom negeert iedereen de kleine gebaren? Als het iemand zo gelukkig kan maken dan is het toch een kleine moeite? Waarom denken de mensen alleen maar aan zichzelf, en wat ze zelf leuk vinden terwijl er iemand in de directe omgeving als het ware gewoon om hulp schreeuwt? De mens is egoïstisch. BAM, ik heb het gezegd. ‘Ik’ staat centraal in ons leven. Wanneer er geen autoriteit zou zijn zou Engeland één groot gat zijn vol met diefstal en moord, een anarchie zeg ik je. De bekende kreet van onze grote vrienden de drie musketiers ‘één voor allen, en alle voor één’ zou ver te zoeken zijn. Mensen zouden elkaars hersenen inslaan voor een simpel sneetje brood. Ze zouden worden vermoord voor een paar kippen. Waarschijnlijk zouden ze als holbewoners elkaar omstebeurt met een houten knuppel slaan. Of ze zouden als kannibalen elkaar opeten in tijden van hongersnood. Oké, ik wijk af. Terug naar mijn verhaal. De mens is dus egoïstisch. Ik wil niet zeggen dat ik niet meer egoïstisch ben na de bijzondere gebeurtenis van een jaar geleden, maar ik ben wel anders gaan denken over bepaalde dingen. De kleinte dingen fleuren mijn dag op. Natuurlijk, het is leuk dat we met One Direction miljoenen albums verkopen maar wanneer iemand zijn hand uit steekt om me met iets onbenulligs te helpen dan is mijn dag al goed. Ik hoef niet meer altijd het beste van het beste te hebben, het duurste vaan het duurste, het mooiste van het mooiste, het nieuwste van het nieuwste enzovoort. Allemaal door die gebeurtenis op kerstavond een jaar geleden. Al benieuwd wat er gebeurd was? Het begon dus allemaal op de dag voor kerstavond….