22 - Warm.

We lopen de school binnen en het eerste moment al, gooit Danielle zich om haar zo gezegde vriendje heen. Ik voel hoe ik rood en jaloers wordt. Die jongen had mij net nog zo mooi gezoend, het was net een filmzoen geweest.
Ik gooi mijn locker nonchalant open en ga opzoek naar mijn scheikunde boek.
Louis slentert voorbij en ik houdt hem tegen, door zijn arm vast te grijpen. "Wacht je even op mij? Ik loop met jullie mee." zeg ik grijnzend, maar duidelijk niet op mijn gemak. Louis stopt en knikt. "Gaat je Scheikunde al wat beter na die bijles?" vraagt hij, terwijl hij snel zijn leerstof overleest, aangezien we test hadden.
Ik knik, het ging nog niet top, maar slecht.. zo zou ik het ook niet meer noemen. Vluchtig kijk ik op naar Liam, hij knuffelt Danielle en over haar schouder kijkt hij recht in mijn ogen, door mijn ziel. Hij knipoogt snel naar me en ik kijk snel omlaag en schudt mijn hoofd, vanavond zal ik hem moeten duidelijk maken dat hij zoiets niet mag doen in het openbaar.
We, ik en Lou, lopen samen naar scheikunde en er speelt een nonchalante, maar suggestieve, glimlach op zijn stralende gezicht. Ik haal één van mijn wenkbrauwen op. "Wat moet je?" vraag ik, ik doe alsof het me niet interesseert.
"De schimmen van jouw en Liam vandaag, achter de getinte deur. Ze waren zo ongelooflijk close. En je trui drukte tegen het glas, het was nogal een flater. Tenminste als je het wou verstoppen." ratelt hij subtiel, terwijl hij met zijn neus in zijn boek zit. Hij piept over het randje om mijn betrapte gezicht te kunnen bekijken.
Ik trek aan mijn donkergroene trui, die duidelijk te zien was geweest. Had ik maar iets wits aangetrokken. "We hadden gewoon een gesprek." probeer ik, mijn hoofd hou ik twijfelachtig scheef.
"Een gesprek met Liam's handen in je haar." Zegt Louis heel serieus, snel draai ik met mijn ogen en vraag dan of Harry iets had gezien.
Als Harry iets zag, zag heel de campus het. "Harry is blinder dat de gemiddelde vleermuis, je bent safe." lacht hij, hij gunt me net als Liam daarnet een knipoog. Maar deze keer deed het me niet blozen, enkel gelukzalig lachen. Als Harry het niet te weten kwam, was ik safe.

Ik draai me van de half naakte Liam weg, de training was afgelopen en Liam en de jongens hadden besloten te douchen, iets wat ik maar snel oversloeg. Ik zei dat ik nog een rondje wou rennen, als excuus.
Ik doe een sport short en een los shirt aan en prop mijn kleren in een sporttas. Ik fiets van de sporthal naar huis, drop mijn spullen daar en ga dan maar voor dat beloofde rondje lopen.
Ik ren het huis uit en dan naar links, op mijn top snelheid. Het lijkt of ik niet meer kan stoppen en alle energie die er nog in zit uit me wil schreeuwen.
Lip tegen lip, borst tegen borst. Flitsen van licht en rillingen op mijn rug, alles wat de kus geweldig had gemaakt komt nu terug. Een kriebel in mijn buik kruipt omhoog langs mijn stembanden. Ik stoot een achterlijke lach uit en voel een grijns verspreiden over mijn gezicht. Ik ren harder, harder, harder, zo hard ik kan. Op een weide val ik als dood neer. Mijn adem gaat sneller dan ooit, net als mijn hart. Mijn hoofd voelt zich in de wolken, alsof ik een kilogram wiet had gesmoord, maar beter. "Liam Payne." zucht ik onder mijn adem, aangezien dat mijn enige gedachten waren op dat moment. "Waarom merkte ik jouw nooit eerder op?" zeg ik, luider dan verwacht. Loria stopt met haar fiets. "Zei je iets, Niall?" vraagt ze, ze lacht bij het zien van mij in het gras met een grijns op mijn gezicht.
"Waarom merkte ik hem nooit eerder op, Loria?" vroeg ik haar, uit het niets. Ze haalt haar schouders op, maar besluit dan oprecht met:"Ik bond je een blinddoek voor."