7.4

Bah, het is zo onwijs druk op school, dat ik tot over mijn oren in het huiswerk zit. Daardoor heb ik geen tijd om te schrijven en als ik tijd heb, komt er niks uit :c
Het klinkt echt als een heel slecht excuus, maar school gaat voor quizlet :[
Ik zal proberen minstens 1 deel per week te activeren. Ik ben ook vooruit aan het schrijven met dit verhaal om het af te ronden, maar zo`n vaart loopt het nog niet.
Anyway, enjoy! <3

Ik sta op en vul mijn glas opnieuw met water. David houdt ook zijn glas in de lucht als teken dat ik die ook moet vullen. Ik zucht even. Hij kan het ook best even vragen als hij wilt hoor. Ik rol met mijn ogen als ik zijn glas pak en Bill ziet het. Ik knipoog naar hem waarna hij moeite moet doen om niet in de lach te schieten. Zijn gezicht loopt langzaam rood aan tot hij het niet meer kan houden en uitbarst in een lach. David kijkt bestraffend naar mij. Nonchalant haal ik mijn schouders op als teken dat ik het niet weet. Een zucht verlaat David zijn mond. ‘Oké, 5 minuten pauze,’ mompelt hij en grist zijn glas uit mijn handen. De jongens staan opgelucht op en lopen naar me toe. Bill legt zijn arm slapjes om mijn schouder en lacht nog even uit. ‘Vond je dat nou echt zo grappig?’ vraag ik terwijl ik mijn wenkbrauw optrekt. Hij knikt. ‘Jouw gezicht en zijn gezicht.’ En daar verliezen we Bill weer in een lachbui. Hoewel zijn lach aanstekelijk werkt, schieten we niet allemaal in de lach en staren we hem een beetje dom aan.
Na 10 minuten en een lachbui van Bill komt David terug. In zijn hand heeft hij een kop koffie en gaat aan de kop van de tafel zitten. De jongens weten wat er van hun verwacht wordt en gaan ook weer aan de tafel zitten. Ik ga weer in mijn hoekje zitten en speel wat met mijn telefoon. Mijn telefoon trilt en er komt weer een smsje binnen: Je speelt met vuur. Net als het vorige smsje verwijder ik deze gelijk. Waarschijnlijk is het Roy die denkt dat hij grappig is.
Na het derde smsje dat binnen komt zet ik mijn telefoon uit en leun met mijn hoofd tegen de muur. Kort luister ik mee met David. Wat hij te vertellen heeft, hoef ik niet perse te weten, maar iets anders heb ik niet lang te doen. Ik zucht diep en sluit mijn ogen. Eigenlijk bevalt het me wel, even rust. Langzaam voel ik dat ik in slaap val en zak nog wat verder in het hoekje weg.