8.2 Alisha Jacky Carter

Als ik wakker wordt zit ik op Justin zijn schoot in zijn armen. Zijn Mike en zijn bed gewoon weer terug op de kamer. Heb ik dan serieus alles gedroomd? Maar aan de bezorgde blik in Justin zijn ogen kan ik zien dat het allemaal echt gebeurd is. Ik durf de woorden bijna niet uit te spreken. 'Is hij dood', fluister ik dan. Pas als ik het zeg dringt het tot me door. Ik grijp hem stevig vast. 'Waarom heb je me niet wakker gemaakt', zeg ik met een verstikte stem. 'Ali doe rustig. Kalmeer alsjeblieft. Hij is niet dood'. Opgelucht haal ik weer adem en verslapt mijn greep op hem iets. Ik loop naar het bed om het beter te bekijken. 'Ze hebben de bloeding kunnen stoppen en de uren zijn nog altijd gevaarlijk. Er mag niet nog een keer zoiets gebeuren', legt hij uit. Ik knik voorzichtig en wil hem niet meer aanraken, bang dat er weer ineens vanalles misgaat. Dus laat ik mijn hand gewoon op het bed rusten. 'Je mag ons niet meer zo laten schrikken Mike'. Ik weet best dat hij me niet hoort, toch voelt het goed om af en toe wat tegen hem te zeggen. Achter me hoor ik Justin zijn keel schrapen. 'Ik krijg nog altijd antwoord op mijn vraag. Ga je mee naar Europa?' Hoe kan hij nog zo egoïstisch zijn en hier aan denken? Alsof dat belangrijk is op dit moment. 'Hoe durf je me dat nu te vragen', zeg ik met een trillende stem. 'Sorry', mompelt hij. 'Maar na alles wat ik gedaan heb om je hier te krijgen zo snel kan je op z`n minst wel een antwoordt geven', zegt hij er dan nog snel achteraan. 'Wat zei je daar', vraag ik boos. Ik draai me om en zie dat hij uit het raam naar buiten staart. 'Is dat nu echt het enige waar je aan kan denken', vervolg ik. 'Ben je nu echt zo egoïstisch'. 'Ik zei toch dat het me spijt. Ik vind alleen dat je best een antwoord kan geven. Normaal antwoord', gaat hij tegen me in. 'Dus jij denkt dat ik tussen dit alles even tijd heb gehad om over jou vraag na te denken'. Ik probeer tot tien te tellen om een beetje te kalmeren, maar mijn boosheid krijgt steeds meer macht binnen mij. 'Als dit alles echt zoveel voor je betekent kan je ook gewoon zeggen dat je niet wil. Dat je hier nu niet weg kan'. Hij trekt zijn wenkbrauwen op met zijn ha-ik-heb-gelijk-blik. 'Daar is de uitgang', zeg ik terwijl ik met mijn vinger richting de deur wijs. Hij haalt een beetje stom en onbegrijpelijk zijn schouders op. 'Wat wil je nu dat ik doe Ali?' 'Ik wil dat je weggaat. NU! En niet meer terugkomt'. Hij komt overeind uit de stoel en kijkt me ongelovig aan. 'Dat meen je niet hè?' 'Oh zeker wel dat ik dat meen', sis ik. 'Best', zegt hij nu ook kwaad. Daarna stormt hij de kamer uit, de hallen in.
Gefrustreerd laat ik mezelf op de stoel vallen en haal mijn handen door mijn haar. Het liefste zou ik nu in huilen uitbarsten, maar ik geloof dat mijn tranen gewoon op zijn voor de komende tijd. Mijn blik dwaalt af naar het gezicht van Mike. 'Hoe kan hij dat nou van me vragen Mikie?' Ik pak de Ipod-oortjes van het nachtkastje en stop er een in mijn eigen oor. Dan verplaats ik de stoel naar naast het bed en stop de ander in een oor van Mike. Even kijk ik angstig over er niks verander, maar dat gebeurd natuurlijk niet. 'Ik kan nu toch nu niet met hem meegaan. Of wel Mike?' Zuchtend zet ik de muziek aan. Alsof hij hier op antwoord gaat geven. Het eerste liedje dat zich afspeelt is Stay van Miley Cyrus en op een of andere manier past het wel een beetje bij deze situatie. Stiekem heb ik er nu al spijt van dat ik hem heb wegstuurd, maar mooi niet dat ik hem terug ga vragen. Hij verdiende het. De egoïst.

Jullie moeten echt even dit liedje luisteren. Vind het echt een mooi liedje. Jullie weten dat ik van drama houd. En ik mis jullie reacties nu alweer. Motiveert het jullie dan alleen als ik zeg dat Mike doodgaat?