18 - Wild.

Ondertussen ligt het aanrecht flink onder het bloem, iets waar wij ons niets van aantrekken terwijl ik zorgvuldig blauw en geel mengt om het perfecte groen te krijgen. "Te geel." jammer ik als ik er twee druppels blauw bij doet. Liam kijkt me lachend aan, "Zo zal het wel goed zijn" Hij kiepert de kleurstof bij de rest van het beslag en mixed het er grondig door heen, terwijl ik mij al vast verlekker. Ik neem een lepeltje en neem een volgens mij, klein stukje deeg. Plaats mezelf op het aanrecht en begin het verlekkert op te eten.
Ondertussen plaatst Liam de deeg in een bakvorm en zo de oven in. "Nu een half uurtje wachten, Nialler." zegt hij op zijn hoede, zodat ik het er niet uit zou gaan vissen, als het om eten ging ben ik een klein kind.
Hij legt zijn handen op mijn knieën en staat zo dus recht voor me. Ik grijns naar beneden. "Nu ben jij eens kleiner" zeg ik speels. ik leg de lepel ver van hem weg, aangezien ik weet dat hij daar niet bepaald van houdt. Hij knikt dankbaar. "Hoe voelt het om groot te zijn?" vraagt hij geïnteresseerd, ondertussen veegt hij met zijn wijsvinger over mijn neus en haalt daar een mopje groene deeg weg en stopt het in zijn mond. "Heerlijk.." zegt hij zacht.
"Het is oké, geloof ik." zeg ik droogjes. Ik leg, zonder het goed en wel door te hebben mijn handen op zijn schouders en spring dan zo het aanrecht af. Nu staan we enkele centimeters van elkaar verwijdert, in een keuken gevuld met hemelse geuren. "Laten we uitzoeken wat we op de cake kunnen doen?" grijns ik, wijzend naar de vele versieringen.
Hij knikt, ik zet mijn voeten op die van hem, alsof ik een klein kind was en zo stapt hij naar de versieringen toe.
"Zilveren discoballen." kraai ik en ik graai het van het schab om het al vast op het aanrecht te zetten. "Glazuur." zegt Liam dan, hij neemt een zakje witte poeder en zet die ernaast. Na enkele minuten hebben we alles wat we nodig hebben en kunnen we beginnen met het maken van de glazuur.
Ik neem een kommetje, doe daar twee lepeltjes lauw water in en dan het witte poeder. Ik roer het goed door elkaar en zit er dan stiekem al van te eten, iets wat Liam weer moederlijk opvat. "Straks is er niets meer over!" grijnst hij, hij graait het potje uit mijn handen,zet het weg en begint dan met het opruimen van het aanrecht.
Hij fluit een lied dat ik niet meteen herken, maar ik luister geïnteresseerd vanaf een keuken-kruk. Hij loopt naar me toe, duidelijk zonder na te denken, neemt mijn handen in de zijne en begint zachtjes te neuriën en heen en weer te wiegen. Ik lach gretig naar hem en wieg met hem mee op de zelfgemaakte muziek die ik nu wel herken.
Voor één of andere reden zingen we een lied van Cody simpson. "Darling.. I know your heart's seen beter times, I know most songs have better rhymes." Ik bijt op mijn lip en kijk ongegeneerd diep in zijn ogen terwijl ik de woorden voorbij mijn lippen pers.
"Before today, nohohow." zingt Liam het tussen stukje. Zijn hand maakte een aanzet om naar mijn wang te gaan, maar dan haalde een schel gepiep ons uit onze wel heel realistische dagdroom. "De cake is klaar!" zeg ik halsoverkop, ik ren naar de oven en piep naar binnen. "Hij's zo mooi!" Gil ik, van mijn ene been op mijn andere springend. Achter me hoor ik Liam diep zuchten en naar me toe sloffen. "Zullen we 'em eruit halen?" vraagt hij, ik kijk naar hem op en knik. Hij zet de oven af en neemt een stel wanten, opent dan de oven en schuift de cake eraf om die dan op het aanrecht te plaatsen.
Mijn handen gaan al gretig naar de cake toe, maar Liam slaat ze weg. "We moeten het eerst laten afkoelen, nialler." zegt hij serieus, alsof hij er een tweede betekenis aan wilt geven. Op een of andere manier doet het zelfs pijn, vanbinnen.