85- There will be war... one day ...

Marcus Pov
Ik merkte op dat Tristans ogen rood waren. Iets wat onmogelijk was omdat hij zich -net zoals de Cullens, zonder dat zij het wisten- als een vegetariër gedroeg. voor hij zijn goeie nieuws kon vertellen, onderbrak ik hem. 'Je hebt je niet kunnen inhouden,' zei ik met een blik op zijn ogen. 'Ik kon er niet aan doen, het was jacht, en blijkbaar was er juist een meisje neergestoken in de buurt. Ze zat onder het bloed, ik kon niet anders.' zei hij zacht. ik knikte. 'Wel, vertel me dan maar van je goede nieuws. Het is duidelijk dat je het me de hele tijd al probeert te vertellen.' zei ik. Tristan keek naar mij. 'Je bent weer opa.' zei hij. ik knipperde met mijn ogen, ik had het wel verwacht, maar dat dit het goede nieuws was dat hij me zo graag wou vertellen. 'Had je niet verwacht?' vroeg hij, maar ik wist dat hij mijn reactie probeerde te pijlen. 'Misschien een beetje, gezien het verleden.' gaf ik toe. 'Ik heb mijn kind ook nog niet gezien. 'Het is een meisje dit keer, ik heb haar een naam gegeven, maar ik heb haar nog niet gezien.' zei hij plots. Hij ging zitten op een steen, met zijn hoofd in zijn handen. 'Ik ben nooit echt een vader geweest.' zei hij zacht. 'Ik toch ook niet?' vroeg ik zacht, eerder om hem op te beuren. hij keek op. 'Jij was er voor ons, we hadden je in de buurt toen we opgroeiden. ik weet amper de naam van mijn kind.' zei hij. 'IK heb me jaren om Niké bekommerd, na.. je weet wel, maar voor een jaar of 17...Hij merkt dat ik me minder van hem aantrek nu ik weer een echt kind heb, van mijn eigen bloed...Ik weet niet eens of het een vampier is of niet.' zei hij. 'In Amerika hebben ze een kind gemaakt tussen een menselijke vrouw en een vampier, meer dan een.. maar het is de eerste vrouw die het overleefde. Haar man heeft haar veranderd in een vampier.' zei ik. Als ze nog mens was, moest het een mensenkind zijn. 'ZE leeft nog, binnenkort komen ze.' zei Tristan. 'Daarom dat je zo blij was dat ik toevallig nu op bezoek kwam.' zei ik, het was een feit. Hij knikte. 'iK weet niet wat ik moet doen, hoe ik me zou moeten verwachten.' zei hij. Ik knikte. 'Nooit geweten dat je zo onzeker was over jezelf, ik had gedacht dat je zelfvertrouwen en intuïtie goed genoeg was voor je.' zei ik lachend. hij keek op, niet in staat om te lachen met mijn opmerking. 'Impulsiviteit is niet meteen iets goeds op dit moment.' zei hij. 'Waarom is het nu zo belangrijk dat je je kind ziet?' vroeg ik hem. Tristan tuitte zijn lippen. 'Misschien is het beter om een troef achter de hand te houden. Iemand om ... de lopende zaken hier over te nemen in geval van nood... in geval van oorlog.' zei hij, en het was duidelijk dat hij oorlog verwachtte. 'Welke oorlog? worden de Roemenen te sterk voor je controle?' vroeg ik verbaast. Tristan was een rechtvaardig heerser, maar op sommige momenten kon hij wreder zijn dan Aro en Caius samen. Hij was zachtaardig, maar kon soms regeren met ijzeren hand. 'En waarom verwacht je zo'n dingen?' vroeg ik. Het was nog steeds mijn zoon, ik wou niet dat hem iets overkwam; hij was mijn grootste, belangrijkste bezit. Net zoals Aro had ik hem nodig...
'Je weet hoe hij is; hij wil altijd de belangrijkste zijn, wil altijd de baas spelen, alleenheerser. Het is een Egoïst, en hij is altijd op zoek naar macht.' zei Tristan fel. 'Ik denk dat je daarmee, met HEM, Aro bedoeld?' vroeg ik zacht. 'Wees maar zeker dat ik dat bedoel.' zei hij kwaad. 'Er komt een dag, en die dag is niet ver weg meer, dat Aro zo bang wordt, dat hij ons aanvalt. Hij is bang van mijn macht, en wil tegelijkertijd hier de baas worden. Hij is er nooit overheen gekomen dat ik de balkan in mijn macht had.' zei Tristan hoofdschuddend. Ik probeerde hem zo veel mogelijk te sussen. 'Maar om daarover een oorlog te beginnen... Aro is niet achterlijk.' zei ik snel. Tristan keek op. 'Die heksentweeling van hem, die zijn gevaarlijk. DIe zijn te sterk. Ik ..; Als ik er ooit de kans toe krijg, verdeel ik die. Het maakt niet uit wie er allemaal een stuk van krijgt, maar ik laat Aro niet langer met zo'n wapens rondlopen.' zei Tristan. 'Kijk naar wat ze met de Roemenen gedaan hebben, 1500 jaar geleden!' riep hij plots uit. ZIjn stem weerkaarste op de bergen, overal waren echos van hem te horen.

[Quote] Om mijn idee een beetje te laten passen, heb ik de situatie een beetje aangepast. Didyme is niet meer de Zus van Aro... ik heb andere plannen voor haar. Maar ze blijft wel de vrouw van Marcus... en dus de moeder van Tristan. Ik weet dat het eigenlijk niet kan, maar ik heb een verklaring.. ...
Maar die komt natuurlijk pas later...