Hoofdstuk dertien: Promise • 13.3

Jules stopte bij de voordeur van haar huis en draaide zich eventjes om naar Harry die achter haar stond. Ze bedacht zich net iets wat eigenlijk best wel grappig was. Een kleine grijns speelde dan ook duidelijk op haar lippen.
‘Besef je eigenlijk wel dat dit de eerste keer is dat je via de voordeur naar binnen komt?’ vroeg ze lachend aan hem. Alle keren voordien was hij altijd via haar balkon binnen geraakt. Ze wou echter niet het risico lopen dat haar ouders een keer zouden doorkrijgen dat ze hem eigenlijk nooit mee naar binnen nam, maar er wel regelmatig was.
‘Nu je het zegt. Het balkon blijft toch nog altijd spannender,’ antwoordde Harry grijnzend. Voor hem was het dan ook helemaal niet gevaarlijk om dat soort dingen uit te halen. Hij vond het op een bepaalde manier wel leuk.
Jules schudde even lachend haar hoofd en opende toen maar vlug de deur. Ze duwde hem open en wandelde vlug naar de aangename warmte toe die er binnen heerste. De voetstappen die ze achter zich hoorde duidden erop dat Harry haar volgde. Nu zou echter nog het moeilijke stuk gaan komen.
‘Oké, we kunnen beter zo snel mogelijk naar boven gaan als we een vragenronde willen vermijden,’ vertelde ze hem zuchtend. Haar moeder was namelijk iemand die graag wou weten wat haar dochter uitvoerde. En al zeker al er een jongen in het spel voorkwam, dan toonde ze net nog meer interesse.
‘Klinkt als een goed plan,’ stemde Harry met haar in. Hij was nu niet bepaald het persoon dat graag antwoordde op vervelende vragen. En al zeker niet als hij op zijn woorden moest letten om zich niet te verspreken. Soms had hij namelijk nogal de neiging om iets té eerlijk te antwoorden op de vragen die er hem gesteld werden.

‘Harry, ik kan me niet concentreren als je zo blijft staren,’ mompelde Jules met een lacherig ondertoontje. Ze probeerde iets van Geschiedenis te begrijpen, maar ze voelde zijn blik gewoon in haar rug prikken. Een hees lachje vulde haar slaapkamer in enkele seconden. Ze vond het een aangenaam geluid.
‘Geef eens.’ Hij stak zijn arm naar haar uit als teken dat ze hem haar blaadjes moest geven. Met een verwarde blik in haar ogen gaf ze die dan ook aan hem. Vervolgens gebaarde hij dat ze moest opstaan van de stoel waarop ze zat waarna hij er zelf op ging zitten. De vingers van zijn vrije hand sloten zich om haar pols heen en zo trok hij haar op zijn schoot.
‘Ik kan je ook gewoon vertellen hoe al die onzin in elkaar zit,’ stelde hij haar voor. De dingen die er honderd jaar geleden gebeurd waren kon hij zonder problemen navertellen. Dat was ook niet zo gek aangezien hij er zelf bij was geweest. En bij die gedachte voelde hij zich dus echt ongelooflijk oud.
Zijn arm had hij veilig om haar middel heen gelegd zodat ze gemakkelijker op zijn schoot zou blijven zitten. Natuurlijk had hij helemaal geen last van haar gewicht. Niet dat ze sowieso zwaar was, maar hij voelde het gewoon niet. Al zou er een olifant op zijn schoot zitten, nog zou hij geen kik geven.
Jules vroeg zich kort af hoe hij al die dingen dan zo goed zou kunnen weten. Het schoot haar al gauw te binnen dat hij natuurlijk geen simpele jongen van zo’n zeventien jaar was. Hij was een pak ouder dan dat. Een vrolijke glimlach sierde haar gezicht terwijl ze instemmend knikte bij zijn voorstel.
‘Ga je gang.’ Naar zijn stem zou ze namelijk uren kunnen blijven luisteren.