14 - Match

Herinneringen van vorige nacht komen terug binnen gevloeid samen met wankele gevoelend. Liam had Louis gezoend, het beeld staat plots haar scherp op mijn netvlies, iets wat me doet weg kijken van de twee jongens die bij me aan tafel zitten. Zij hadden gekust, zij hadden gemuild voor mijn neus, schaamteloos.
Ik voel mijn wangen rood worden en een knoop in mijn maag wordt steeds strakker en strakker. Ik spring van mijn stoel en loop zonder woorden naar de living. "Ik denk dat het tijd is voor onze babbel, Horan." zegt Louis, hij neemt mijn hand en trekt me mee de trap op.
Helemaal overdonderd, strompel ik achter hem aan. Hij trekt mijn kamerdeur open en gooit me min of meer op bed. Voor hij naast me komt zitten draait hij de deur op slot. "Dit is puur privé." benadrukt hij deze kwestie.
Ik knik, maar voel me toch wel érg aangesproken nu.
"Kijk, love." begint hij, hij praat altijd met zulke woorden, dus ik schrik er niet van op. "Wat er tussen mij en Liam is gebeurt vorige avond." start hij moeilijk, hij schraapt zijn keel.
Zouden ze een relatie zijn gestart, of zoiets? Ik zou er niets tegen hebben, maar alsjeblieft ook niet voor. De gedachte alleen al geeft me braakneigingen. "Het was maar een spel, maak je niet druk." Hij legt zijn hand op mijn schouder en knijpt daar zachtjes in. "Het spijt me."
Ik kijk hem verward aan en haal zijn hand van mijn schouder. "Waarom zou ik me druk maken?" vraag ik argwanend, ondertussen recht komend van mijn bed.
"Je weet wel.. jij en liam.." hij maakt suggererende handbewegingen, waarvan mijn mond openvalt, maar net zo veel: mijn kaken rozig van worden. "Ik en Liam?" vraag ik geshockeerd. Ik moet mezelf dwingen mijn mond terug dicht te klappen, voor ik de deur van het slot haal en weer eens vlucht van het onbekende.
Maar net dat fenomeen, 'het onbekende', zat in de zetel naar een cartoon te kijken. Ik kijk even naar hem en kan alleen maar beamen wat Louis zei.
Net omdat hij het me zei, valt het me op, hij is prachtig. Ik kijk snel van hem weg en wil geen 'toe' zeggen op de gevoelens die ik misschien zou voelen.
Ik voel ze niet, het is maar een illusie, ze luizen je erin, Niall. Nonchalant ga ik naast Liam zitten en focus me min of meer op het beeldscherm, waar een gele spons vreemde buitelingen maakt.
Na een kwartiertje durf ik even van het scherm weg te kijken en zie ik zijn bruine kijkers over mijn gezicht dwalen en dan recht in mijn ogen. Die kristal blauw waren, een zielige kleur die klaar is om te verdrinken in een zee van chocolade bruin, zoals die van hem.
Ik schrik van mijn gedachten, Liam vergelijken met éten? dit gaat écht te ver. Ik kijk bruusk van hem weg, net als hij van mij twee seconden geleden deed.
"Liam denk nooit zoiets fout meer, nooit meer." hoor ik hem onder zijn adem zeggen als hij de andere kant op kijkt. Wat dacht hij dan?