Hoofdstuk dertien: Promise • 13.2

‘Waarom heb je me die nacht bij de club eigenlijk laten leven?’ wou Jules weten. Ze wist dat het geen gemakkelijke vraag was, maar ze wou het antwoord gewoon weten. Hij had haar net zo goed gewoon kunnen laten sterven, dan had hij er verder geen problemen mee gehad. Harry zweeg een tijdje zodat hij een juist antwoord kon formuleren.
‘Ik heb werkelijk geen idee. Er was gewoon iets speciaals aan je,’ antwoordde hij uiteindelijk. Het was de waarheid en beter kon hij het niet uitleggen. Hij kon haar daar op dat moment gewoon niet achterlaten. Normaal gezien zou hij er geen problemen mee hebben, maar toen was er iets wat hem tegenhield.
‘Ik ben blij dat je me gewoon naar huis gebracht hebt,’ zei Jules zachtjes. Een kleine glimlach vormde zich op haar lippen. Ze moest toegeven dat ze hem in het begin echt irritant vond, nu soms nog hoor. Maar tegelijkertijd wou ze ook gewoon de hele tijd bij hem zijn. En dat gevoel was wederzijds.
Voorzichtig nam Harry haar hand in die van hem en verstrengelde hun vingers. Het was nieuw voor hem om echt close te zijn met een mens, maar hij kon er wel aan wennen. Natuurlijk had hij al ontelbaar veel meisjes gekust, maar daar kwamen nooit echte gevoelens aan te pas. Dit keer was het echter anders.
‘Je bent niet de enige die daar blij om is,’ mompelde hij toen zachtjes. Vanuit zijn ooghoeken kon hij zien hoe ze lichtjes glimlachte. Hij kon niet ontkennen dat haar glimlach echt prachtig was en dat die zeker iets met hem deed. Het bleef een tijdje stil terwijl ze rustig over straat wandelden. Hij voelde zich helemaal niet genoodzaakt om die stilte te verbreken. Ze hadden geen woorden nodig om elkaar te begrijpen. Dat ging zo ook wel.

‘Ik heb honger,’ merkte Harry na een tijdje droog op. Natuurlijk doelde hij dan niet op het gewone voedsel dat mensen altijd aten. Misschien had hij beter het woord “dorst” kunnen gebruiken. Het enige wat hij namelijk at en lustte was bloed.
Jules keek lichtjes omhoog en had een vreemde blik in haar ogen staan. Even dacht ze terug aan het moment waarop zijn tanden zich in haar hals hadden geboord. Nog nooit had ze zoveel pijn gehad, en die pijn zou ze het liefste gewoon weer vergeten. De opmerkingen die Harry maakte klonk haar dan ook wel raar in de oren.
‘Mijn bloed is off limits,’ maakte ze hem even duidelijk. Ze wou echt niet dat hij haar nog een keer zoiets zou gaan flikken. Ze vond het al erg genoeg dat hij daarvoor andere mensen moest aanvallen. Natuurlijk begreep ze dat hij ook gewoon moest eten, maar ze vond het moeilijk om te weten dat het op zo’n wrede manier moest gebeuren.
Harry stopte abrupt met lopen toen ze dat zei waardoor ze zelf ook genoodzaakt werd om stil te blijven staan. Hij had een serieuze blik in zijn ogen staan en keek haar doordringend aan. Na enkele seconden kwam hij wat dichter en sloeg één van zijn armen om haar middel heen. Hij kon beter even zijn standpunt maken.
‘Ik weet hoe pijnlijk zo’n beet is, ik weet ook dat ik je toen heel erg veel pijn heb gedaan. Maar Jules, ik beloof je dat ik je nooit meer pijn zal doen. Zelfs niet als ik daardoor moet sterven.’ Hij sprak elk woord duidelijk uit zodat ze hem zeker zou begrijpen. Nooit meer zou hij het wagen zijn tanden in haar hals te zetten, of ergens anders.
‘Beloofd?’ vroeg Jules zachtjes terwijl ze zijn blik gewoon vasthield. Harry knikte op zijn beurt weer bevestigend en drukte voorzichtig een kus in haar hals. Precies op de plek waar hij haar ooit gebeten had.
‘Beloofd,’