Hoofdstuk twee: That's mine • 2.1

Hoofdstuk twee: That's mine


‘Lou! Oh, is dat Camille?!’ De vrolijke stem was afkomstig van een jongen met springerige, bruine krullen. Zijn stem had een natuurlijke, hese toon en een paar groene ogen keken nieuwsgierig naar Camille. De gesprekken die er zonet nog gevoerd werden waren inmiddels ook gewoon stilgevallen. Natuurlijk wilde iedereen weten wie het vreemde meisje was dat Louis had meegenomen.
‘Jup,’ antwoordde Louis simpel met een klein glimlachje om zijn lippen. Tot nu toe bleven de jongens nog best wel rustig, en dat verbaasde hem eigenlijk wel. Maar je wist natuurlijk nooit wanneer ze opeens los zouden barsten.
‘Ohja, en even ter informatie: ze is breekbaar, dus bespring haar voorzichtig,’ voegde hij er daarna nog aan toe. Natuurlijk nam niemand het serieus waardoor de kamer met gelach werd gevuld. Dat was ook wel te verwachten.
‘Of bespring me gewoon niet?’ stelde Camille uiteindelijk gewoon zelf voor. Dat was waarschijnlijk de optie waar ze het beste mee kon leven. In ieder geval zou ze er dan gewoon zonder kleerscheuren vanaf komen.
‘Wow Niall, je hebt concurrentie wat betreft je accent!’ riep een andere jongen lachend uit. Ook hij had krullend haar, maar toch net iets anders dan de vorige. Aan de reacties kon Camille afleiden dat de jongen met de blonde haren wel Niall moest zijn.
‘Ik ben trouwens Liam,’ stelde de jongen zich daarna voor. Een vriendelijke glimlach sierde zijn gezicht tijdens het praten. Ze knikte even bevestigend en herhaalde de naam nog een paar keer in zichzelf zodat ze ‘m zeker niet zou vergeten.
‘Harry.’ De andere jongen met de krullen stak eventjes zijn hand op terwijl hij zijn naam zei. Een stralende witte glimlach kwam ondertussen tevoorschijn. Oké, het viel niet te ontkennen dat Louis echt ongelooflijk knappe vrienden had. Ze kon best met het idee leven dat ze veel tijd met hun zou doorbrengen de komende tijd.

‘Waar is Zayn eigenlijk heen?’ vroeg Louis waarna hij zich naast Harry in de zetel liet zakken. Camille aarzelde eventjes, maar nam toen toch maar plaats naast Leonore die het hele gesprek lachend had gevolgd. Blijkbaar was ze dus niet de enige die de jongens amusant vond.
‘Oh, die komt zo weer terug. Hij had nog wat te doen,’ antwoordde Liam quasi direct op de vraag. Camille mocht dan nog steeds geen idee hebben wie die Zayn was, maar ze zou hem straks dan wel gewoon ontmoeten. Ze zou gewoon letterlijk een hartaanval krijgen als ook hij zo knap zou zijn als de andere drie.
‘Maar leg eens even uit.. Wat was je ook alweer van Louis?’ Camille grinnikte eventjes om de vraag. Blijkbaar had Louis toch wel al heel wat over haar verteld, alleen waren ze dat alweer vergeten.
‘Ik ben zijn nicht. Mijn moeder is een zus van Louis’ moeder,’ verklaarde ze dan maar voor de jongens. Haar moeder was verliefd geworden op haar vader, die een Australiër was, en was dus voor hem naar Australië gegaan. Dat verklaarde dan ook direct haar manier van spreken. Ze had het accent van haar vader overgenomen, wat ook niet helemaal onlogisch was. Dat ging haast automatisch wanneer je iedere dag hetzelfde hoorde.
‘Ik mag haar nu al,’ merkte Niall lachend op. Het was de eerste keer dat hij iets zei, en daardoor moest Camille vrolijk glimlachen. Nog nooit had ze zo’n schattig, Iers accent als nu gehoord.