Hoofdstuk één: Meet Camille • 1.3

‘Bloody hell, dit was echt de eerste en de laatste keer dat ik bij jou in de auto zit als jij rijdt!’ Camille wist niet hoe snel ze uit de auto moest geraken toen die eindelijk weer stilstond. Ze liet het portier weer in het slot vallen en wandelde meteen naar de kofferbak toe. Het zou vast ook weer een hele opgave worden om de zware koffers naar binnen te krijgen.
‘Zo erg was het toch helemaal niet?’ vroeg Louis onschuldig toen hij ook was uitgestapt. De jongen zag nog steeds niet in dat hij gewoon een gevaar op de weg was. Ondertussen wandelde hij ook op zijn gemak naar de kofferbak zodat hij Camille kon helpen met het dragen van de koffers.
‘Yeah, keep on dreaming Tomlinson,’ mompelde het meisje dan ook grijnzend. Ergens wist ze ook wel dat hij toch nooit toe zou geven. Ze kon het onderwerp dan ook beter gewoon afsluiten.
‘I will, Seymour.’ Louis opende de klep en nam al direct één van de koffers. Camille lachte nog eventjes en volgde toen al vlug zijn voorbeeld. Leonore was inmiddels al naar de voordeur van het huis aan het wandelen. Ze was zeker iemand die Camille beter wou leren kennen. Het zag er namelijk echt een heel erg vriendelijk meisje uit.
‘Dus, vertel eens hoelang jullie al samen zijn..’ Camille had de koffer op de grond gezet en wachtte totdat Louis de klep weer dicht zou doen. Toen dat eenmaal gefikst was begonnen ze samen in de richting van de voordeur te lopen. De kleine steentjes die het pad vormden protesteerden onder hun schoenzolen bij iedere stap die ze zetten.
‘Ongeveer zo’n negen maanden denk ik,’ antwoordde Louis netjes op de vraag. Hij wist het natuurlijk niet helemaal precies, maar het moest daarbij in de buurt zijn.
‘Dat is toch best al een tijdje.’ Camille had het niet echt van hem verwacht, maar het was schattig. Ze wist namelijk wel dat als Louis echt verliefd was, het ook direct serieus was. Hij was niet degene om er spelletjes van te maken.

‘Ohja, nog even ter waarschuwing: er kunnen enkele hyperactieve jongens rondlopen hier,’ meldde Louis nog vlug voordat hij lachend de voordeur opende. Eigenlijk doelde hij vooral op Niall en Harry.. Liam en Zayn waren nog rustig en zouden haar niet zo direct bespringen. Toegegeven: zelf was hij ook niet echt de rustigste, maar dat was nu anders.
‘Oké, bedankt voor het melden,’ zei Camille grinnikend. Ze liep langs Louis door naar binnen en keek ondertussen ook nieuwsgierig rond. De huizen in Engeland waren sowieso kleiner dan in Australië, maar het had zeker iets gezelligs.
Louis leidde zijn nichtje dan maar in de richting van de woonkamer. De koffers lieten ze voorlopig gewoon in de gang staan, die zouden ze straks wel gewoon opruimen. Camille kon ondertussen al verschillende stemmen onderscheiden.
‘Wacht! Even voor de zekerheid.. Hoeveel zijn het er?’ wou ze weten. Dan kon ze zich mentaal namelijk nog even vlug voorbereiden. Aan de manier waarop Louis over ze sprak kon ze namelijk wel heel wat van hen gaan verwachten.
‘Het zijn er vier,’ antwoordde Louis lachend waarna hij zijn hand op de deurklink plaatste. De desbetreffende deur gaf waarschijnlijk toegang tot de woonkamer van het huis. Camille knikte begrijpend en liet een kleine zucht ontsnappen. Eigenlijk hoopte ze gewoon maar dat de jongens haar mochten, en andersom natuurlijk ook. Het zou namelijk nog een probleem gaan worden als ze helemaal niet met hen kon opschieten.
Hetgeen dat ze op dat moment nog niet wist, was dat ze met één van hen in het bijzonder wel héél erg goed zou gaan opschieten.