Masked || O68

Het was even stil, op het geluid van Blaine zijn inpakken dan. Hij zou weggaan. Weg van mij. Weg van hier, maar niet terug naar huis. Ik zou hem nooit meer zien. ‘Doet het pijn?’ Kwam er schor over mijn lippen.
Met deze woorden leek ik zijn aandacht te trekken. Hij draaide zich om en ergens verwachtte ik een glimlach op zijn gezicht, maar die was nergens te bespeuren. Het enige wat ik zag, was een meelevende blik. Blijkbaar snapt hij dat het niet gemakkelijk voor me is.
Hij schudde zijn hoofd. ‘Heel even misschien, maar daarna voel je je perfect.’ Hij kwam nog een beetje dichter bij me staan. ‘Maar als ik je alleen vermoord, gaat het niet.’ Hij sprak het uit alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat hij binnenkort iemand zou gaan vermoorden. ‘“Ik hou van je en ik wil bij je zijn” Moet je zeggen en uit de grond van je hart het menen.’
‘Ik hou van je, maar nu wil ik nog niet weg. Ik wil afscheid kunnen nemen.’
‘Om middernacht ben ik weg.’ Was het enige wat hij zei. Niet Ik snap het, neem je tijd. ‘Dan al? Blaine, iedereen slaapt nu en ik kan het toch niet onmiddellijk zeggen als ze wakker zijn.’ Ik keek naar de deur. Zou Hailey daar nog staan? Zou ze alles horen of zou ze gewoon naar haar kamer zijn gegaan? Wat zou haar reactie zijn als ik vertel dat ik er morgen niet meer zal zijn? Wat zou Louh haar reacties zijn? Chris en Shannen? Zouden ze me tegenhouden of mijn keuze accepteren?
‘Schrijf ze een briefje.’ Blaine pakte mijn gezicht met beide handen vast. ‘Raina, ik weet dat ik nu zo goed als onmenselijk doe, maar ik kan niet anders. Je moet je keuze maken.’
Ik zuchtte, liep terug naar zijn bureau en pakte daar een blad papier en een balpen. Hier gaan we dan.

Na een uur had ik vier brieven op Blaines bureau liggen. Elke brief was mooi in een envelop gestoken met op elke een naam. Louh Pearls, Hailey Johnson, Shannen Sullivan en Christopher Wilson. Het leek me beter om hun volledige namen erop te schrijven, waarom precies wist ik niet.
‘Blaine, ik ben klaar.’ Kwam er zachtjes over mijn lippen terwijl ik nog steeds naar de brieven staarden. Dat was dus mijn afscheid. Binnen een uur zal ik er niet meer zijn. Ik zou nooit meer in levende lijven met Hailey’s grapjes kunnen lachen, met de stommiteiten van Chris, met de bezorgdheid van Shannen.
‘Helemaal klaar?’
Ik knikte en sloot daarna mijn ogen. ‘Ik hou van je en ik wil bij je zijn.’ Zei ik vastberaden en wachtte op de pijn. Maar die kwam niet. Het enige wat kwam was zacht gegrinnik dat van Blaine afkomstig was.
‘Ik ook van jou, maar niet hier, gekkie!’ Waarna hij dit zei, drukte het eventjes zacht zijn lippen op de mijne. Zijn warme lippen voelden geweldig en ik kon me op dit moment niet inbeelden dat ik met een dode stond te zoenen.

Blaine had me mee naar buiten genomen en nu stonden we midden in een bos. Zijn rechterhand hield de mijne vast en in zijn linkerhand hield hij een pistool waar ik liever niet naar wilde kijken. Toch dwaalden mijn ogen er altijd naar af. Ik kon het nog steeds niet geloven dat er een einde aan mijn leven zou komen.
Blaine stopte en drukte nog even snel zijn lippen op de mijne. ‘Ik zie je graag.’ Prevelde hij tegen mijn lippen waarna hij een paar stappen naar achteren deed. Ik zag hem lichtjes knikken als teken dat het tijd was.
‘Ik hou van je en ik wil bij je zijn.’ De woorden kwamen er meer gemeend uit dan ooit te voren. Ik wilde echt bij hem zijn, en nu besefte ik dat maar helemaal.
Voordat de kogel mijn hart doorboorde, dacht ik aan mijn moeder. Ik zou eindelijk terug bij haar zijn, samen met Blaine.


Het is wat langer dan ik wilde, maar ik hoop dat jullie van dit stukje genoten hebben. Nu komt er nog een epiloog. Dan is het officieel gedaan. Ik vind het echt leuk dat jullie nog steeds kudo's en reacties blijven geven, dat is een verschrikkelijk leuke afsluiter voor een verhaal!