Masked || O66

Ik had me even laten meesleuren door Hailey maar besefte toen mijn droom. Mijn ogen stonden wijd open en ik dwong Hailey om stil te staan. ‘Hoe laat is het, Hailey?’
Ze keek me even verbaasd aan doordat ik er niet meer als een zombie bij liep maar keek daarna toch even op haar horloge. ‘Bijna vijf na twaalf.’ Ze trok weer even aan mijn arm. ‘Kom, Raina. Je moet gaan slapen. Je ziet er niet uit.’
‘Nee! Nee!’ Ik trok mijn arm uit haar greep. ‘Nee! Ik moet naar Blaine. Nee!’
‘Raina, heb je niet gehoord wat ik zei? Het is vijf na middernacht!’ Ze pakte mijn arm weer vast. ‘Blaine is nu al lang aan het slapen, en dat zou jij ook moeten doen.’
‘Nee! Ik moet nu naar Blaine. Nu!’ Voor de tweede keer trok ik mijn arm uit haar greep. Deze keer liep ik onmiddellijk terug naar de deur van Blaines kamer. ‘Blaine, doe open.’ Ik klopte hard op zijn deur. ‘Ik ben het, Raina. Doe open!’
Juist op het moment dat Hailey me terug wilde meenemen, deed Blaine zijn deur open. Ik wachtte geen seconde om binnen te gaan en de deur voor Hailey haar neus dicht te gooien.
‘Oké, waar sloeg dat alles op?’ Ik kwam onmiddellijk to the point en ging op zijn bureaustoel zitten. Ondertussen ging hij op zijn bed zitten.
‘Waar sloeg wat op?’
‘Missie.’ Gaf ik hem een hint.
In plaats van onmiddellijk te antwoorden, begon hij zachtjes te lachen. Hij stopte na een tijdje en zette zich beter op zijn bed. ‘Geloof jij dat er iets is na de dood, Raina?’
‘Dat was geen antwoord op mijn vraag.’ Ik zweeg een paar seconden. ‘Op wat sloeg dat gedoe over een missie en dat je gefaald bent?’
Blaine zuchtte even zachtjes. ‘Geloof jij dat er iets is na de dood?’
Ik rolde overdreven met mijn ogen. ‘Neen, dood is dood. En nu een antwoord op mijn vraag.’
‘Daar zal ik nog wel bij komen.’ Hij zette zich weer een beetje beter. ‘Dus jij geloofd niet in leven na de dood, of reïncarnatie?’ Hij zweeg weer even. Ik wist al onmiddellijk dat dit het begin van een hele uitleg ging zijn. ‘In reïncarnatie geloof ik ook niet maar leven na de dood dat is er. Dat weet ik.’
Ik wilde juist vragen hoe hij dat zo zeker wist, maar hij was me voor.
‘Wat ik nu ga vertellen is geen leugen.’ Hij keek even naar me op en keek dan weer naar zijn handen. ’22 april was een verschrikkelijke dag. Ik was met wat vrienden naar een feestje gegaan en van mijn ouders moest ik om twee uur terug thuis zijn. Ik luisterde altijd heel goed naar mijn ouders, en dus zat ik om kwart voor twee in mijn auto naar huis te rijden. Mijn vrienden mochten veel langer blijven. Ik was nog maar één straat van mijn huis verwijdert en stond aan de lichten te wachten totdat het groen werd. Ik was een heel voorzichtige chauffeur. Alles volgens het boekje.’ Hij lachte kort. ‘Voor me zag ik een auto op me afkomen. Hij slingerde van links naar rechts. Vlak voor me botste hij op een andere auto, die begon te tollen en op mij botste. Doordat ik naar achter schoot en juist een auto langs achter ook nog op mij reed, was ik onmiddellijk dood.’ Hij keek weer op, maar hij leek precies door me heen te kijken. ‘Ik herinner me alles nog heel goed. Het werd zwart en wat later helemaal wit. Ik wist zeker dat ik niet meer op aarde leefde. Er was maar één plaats waar ik dan wel kon zijn. Daar heb ik tot begin van de grote vakantie gezeten. De hemel.’


Snappen jullie het allemaal? Als er iets onduidelijk is, moet je het zeker zeggen.