Masked || O65

Een rilling liep over mijn rug. Dit was het weer. Dit was waar ik maanden geen last meer van had gehad, en nu is het terug. De zwarte ruimte waar straks de jongen tevoorschijn zou komen. De jongen met de helderblauwe ogen, of met andere woorden, Blaine. Hij zou zoals elke keer weer komen en me doodsbang maken. Ook al ken ik hem nu echt goed, hij zou mijn hart tien keer sneller laten kloppen, en niet omdat hij zo mooi is. ‘Oh, dank je wel.’ Een klein gilletje ontsnapte uit mijn mond toen ik plots zijn warme stem hoorde. Juist, hij kan mijn gedachten lezen. ‘Je kent me toch, waarom ben je dan nog steeds bang van me?’ Klonk zijn warme stem weer in de donkere ruimte. ‘Heb ik dan geen reden misschien? Je leest mijn gedachten. Je verschijnt uit het niets.’ Voor me zag ik wat beweging en een beetje later zag ik de helderblauwe ogen weer verschijnen. ‘Ik ben gewoon dezelfde jongen waarmee je bijna drie maanden samen bent geweest.’ Ik antwoordde niet en probeerde ook aan niets te denken. Wat ik nu wilde was wakker worden. Ik wilde heel deze droom niet meer. ‘Ga zitten, Raina.’ Ik keek verward naar de helderblauwe ogen. Ze stonden anders dan twee seconden gleden. Ze waren droevig. ‘Ik wil je iets vertellen. Ga alsjeblieft zitten.’ Ik deed wat me gevraagd werd en ging voorzichtig zitten. Je wist maar nooit wat hier op de grond lag. Blaine ging voor me neerzitten. Het leek alsof er plots licht op ons scheen waardoor ik zijn gezicht nu duidelijk kon zien. Zijn zachte, glanzende bruine haren die lichtjes door elkaar lagen, waren nu perfect te zien. ‘Heb je je nooit afgevraagd waarom ik in je dromen kwam en sinds we samen waren niet meer?’ Hij zweeg even, maar verwachtte geen antwoord. ‘Wat ik nu ga zeggen, klinkt waarschijnlijk heel raar, maar toch is het zo.’ Weer zweeg hij even. ‘Toen ik hier op aarde kwam, heb ik een missie gekregen. Een missie die de eerste weken leek te falen, maar sinds je verjaardag leek ik hem juist te halen. Vandaag ben ik erachter gekomen dat ik gefaald ben. Drie maanden dacht ik dat het lukte. Maar na wat er vandaag gebeurd is, wist ik dat het nooit meer ging lukken. Ik heb gefaald en nu moet ik ervoor boeten.’ Ik verstond er niets van, maar echt niets. Een missie? Wat voor een missie? ‘Kom morgen naar me toe, ik zal je alles uitleggen.’ Blaine stond terug op en verdween weer in het donker. ‘Maar je wilt me niet zien. Je laat me niet binnen.’ Riep ik hem na, maar ik was er zo goed als zeker van dat hij niet zou antwoorden. ‘Morgen.’ Was het enige antwoord dat ik kreeg.

Zachtjes voelde ik iemand me door elkaar schudden. Kon die nu geen vijf minuten vroeger komen, dat ik die droom niet weer heb moeten meemaken?
‘Raina, wakker worden. Raina.’ Die stem herkende ik als die van Hailey.
Vermoeide opende ik mijn ogen en keek haar verward aan. Waarom maakt ze me nu wakker? Ik wil nu slapen. Echt slapen, zonder dromen.
‘Kom, Raina. We gaan naar onze kamer.’


Hierna nog vier hoofdstukjes denk ik. Hoe vinden jullie het?