Masked || O64

Wel een half uur lang, zat ik huilend op het bankje terwijl Hailey me probeerde te troosten. Ze had niet echt veel gezegd. Alleen dat het goed zou komen, maar daar geloofd ik niet meer in.
‘Raina, rustig.’ Fluisterde ze weer voor de zoveelste keer. Ze wreef met haar hand over mijn rug terwijl mijn lichaam nog zachtjes schokte. ‘Als je het zo erg vindt, waarom heb je het dan uitgemaakt? Als je er zo van aangedaan bent, hou je echt wel van hem. Waarom dan?’
Haar woorden waren de harde waarheid. Waarom had ik het uitgemaakt? Gewoon omdat hij kwaad werd. ‘Ik weet het niet.’ Snikte ik.
‘Hij is gewoon bezorgd, Raina. Toen ik het hoorde wilde ik ook zo reageren, maar ik heb me kunnen inhouden. Een vriendje is altijd erger. Hij is veel bezorgder om je dan ik ben. Hij houdt echt zielsveel van je, Raina. Dat heb je zelf gehoord toen je in de badkamer zat.
Ik snoof luid. Ze heeft gelijk, in alles wat ze zegt. ‘Maar wat moet ik dan doen? Hij is nu waarschijnlijk woest op me. Hij gaat nooit meer normaal tegen me praten.’
‘Als je het niet probeert, zul je het ook nooit te weten komen.’
‘Ik kan nu toch niet terug doodleuk zijn kamer binnenlopen om alles goed te maken?’
‘Waarom niet?’
‘Ik heb het uitgemaakt, een half uur geleden.’ Ik zweeg even. ‘“Hé Blaine, ik maak het toch niet uit.” Dat doe je toch niet?’
Hailey zuchtte luid. ‘Als je alles wat ik ga zeggen, ga tegenspreken, ben ik weg. Dan mag je het zelf wel gaan uitzoeken. Ga gewoon naar hem toe, leg het bij en kom pas terug als alles weer in orde is.’ Ik wilde iets zeggen, maar Hailey was me voor. ‘Alleen als het goed gemaakt is, niet eerder!’ Ze trok me recht, en duwde me zo goed als terug het internaat binnen.
De tranen liep nog steeds over mijn wangen toen ik de trappen naar de jongensverdieping opliep. Gelukkig was er nu niemand in de gangen die me zo kon zien. Het boeide me eigenlijk ook niet zoveel als iemand me zo zag. Iedereen weent toch wel eens?

Nog geen minuut later stond ik voor zijn deur. Met trillende handen klopte ik op zijn deur maar ik hoorde binnen geen beweging. Ik klopte nog eens op zijn deur, deze keer iets harder, maar nog steeds hoorde ik aan de andere kant van de deur niets.
Zuchtend pakte ik de deurklink vast en duwde die naar beneden, maar de deur ging niet open. Op slot. Joepie. Dan wil je het goedmaken maar dan wilt hij niet opendoen.
‘Blaine.’ Ik klopte nu zo hard ik kon op de deur. ‘Blaine, doe open!’ Nog steeds kreeg ik geen antwoord. ‘Blaine, doe die deur verdomme open. Ik ben het, Raina.’ En weer bleef het muisstil aan de andere kant.
Met een luide zucht liet ik me op de grond zakken. Dan mag ik hier nog blijven ook. Leuk.


Guys, ik denk dat ik moet meedelen dat ik een einde ga maken aan Masked. Mijn inspiratie is als zo goed als een maand op voor dit verhaal en gisteren in mijn bed heb ik een goede afluister bedacht. Natuurlijk is het nog wel een paar hoofdstukken voor het einde, maar ik hoop dat jullie blijven lezen tot het einde.