Hoofdstuk één: Meet Camille • 1.1

Hoofdstuk één: Meet Camille


Engeland. Het was een heel verschil in vergelijking met Australië, daar was geen twijfel over mogelijk. Zo was het er een stuk kouder, en ook het tijdsverschil kon nog eens voor problemen zorgen.
Ietwat loom liep Camille dan ook naar de band toe waar ze haar spullen zo voorbij zou zien komen. Het liefst van al zou ze nu gewoon lekker in haar bed willen kruipen en zolang slapen totdat ze zich terug fit voelde. Helaas had ze nog wel een eindje te gaan voordat ze daar eindelijk aan zou kunnen beginnen. Ze stond hier immers op Heathrow, en dat was nog niet haar eindbestemming.
Ze werd uit haar gedachten gehaald door een wel héél erg bekende tas die voorbij kwam op de lopende band. Vlug sloot ze haar hand om het handvat heen en trok hem eraf. Dat herhaalde ze nog een keer toen haar andere tas voorbij kwam. Ze mocht dan wel veel bij hebben, maar ze zou dan ook een hele tijd in Engeland verblijven. Ze moest er maar het beste van zien te maken.
Eenmaal ze alle spullen had sleepte ze die mee door een lange gang. Verschillende mensen passeerden haar, maar ze schonken haar geen aandacht. Niet dat ze aandacht nodig had, ze zou op dit moment toch maar de helft begrijpen. Dat gebeurde er nu eenmaal als je moe was en ieder moment in slaap kon vallen.
In de aankomsthal was het veel drukker dan in de vorige ruimtes. Mensen stonden zenuwachtig rond te kijken in een poging één van hun familieleden, vrienden of dergelijke te zien. Ook Camille had iemand die op haar stond te wachten, alleen kon ze hem nog nergens zien. Een diepe zucht ontsnapte dan ook uit haar mond. Het duurde dan ook nog een paar minuten voordat ze dan toch iemand zag die er voor haar was.

‘Camille!’ Een lange jongen met bruin haar riep vrolijk haar naam uit. Het leverde hem enkele vreemde blikken op van de mensen die in zijn buurt stonden. Hij leek er zich echter helemaal niets van aan te trekken. Nu hij haar eindelijk had zien staan, rende hij nog net niet naar haar toe.
‘Ook fijn om jou weer te zien Lou,’ bracht Camille lachend uit toen de jongen zijn armen stevig om haar lichaam heen sloot. Hij moest zachtjes grinniken om het Australische accent dat ze had. Hij vond het erg cool klinken.
‘Je ziet er moe uit,’ merkte hij droog op toen hij haar weer losliet. Hij nam de gelegenheid om zijn ogen even over haar lichaam te laten glijden. Al snel kwam hij tot de conclusie dat je wel blind moest zijn als je niet zag dat ze Australisch was. Van de zon die in Engeland scheen werd je namelijk niet zo bruin.
‘Zo voel ik me ook, en ik heb het koud,’ antwoordde Camille rustig. Ze had wel verwacht dat het niet zo warm ging zijn, maar dit was echt overdreven. Ze was dan ook hoge temperaturen gewend die haast nooit onder de twintig graden gingen. Toch niet in het deel waar zij woonde. Met name Brisbane.
‘Oeh, daar heb ik aan gedacht!’ riep Louis vrolijk uit. Hij had wel verwacht dat ze het koud zou hebben, en had dan ook zo zijn voorzorgen genomen. Hij sloot zijn hand om haar pols heen en trok haar zo mee in de richting van een meisje. Ze had geen idee wie het was, maar ze zag er in ieder geval aardig uit. Hij liet haar pols weer los toen ze bij het meisje stopten.
‘Leonore, dit is dus Camille,’