O63.

"Louis, het is voor jouw!" Zijn stem klonk blij, dus misschien had ik alles verkeert gehoord en is het wel iemand leuk. Als ik de hal in kom zie ik al zijn krullen en de hare. Het waren Harry en Emily.
Ik stap behoedzaam naar hen toe, ik was veel te snel ingezakt, denk ik elke keer, maar ik voel me gewoon te onzeker om met iemand zo ingenieus en prachtig als Harry te zijn.
"Ik snap dat je dacht dat'k je gebruikte." zegt hij en hij wenkt dat ik best wat dichter mag komen staan. "Ik was ooit erg." gaat hij verder, ik knik als ik denk aan de smerige foto's die ik had gezien.
"Ik was zo'n player. Iedereen hier kent me zo. En je kent deze stad, het gaat hier als een lopend vuurtje." zucht hij te vergeefs, helaas overtuigd hij me niet helemaal. "Dit is Emily. Ze zei dat ze op doorreis was. Eigenlijk is ze mijn nicht en houdt ze van avontuur en gaat het op de vreemdste plekken zoeken. Ze gaat zich voordoen als een ander, en zo verder."
Het klonk allemaal als een goed in elkaar gepuzzeld excuus, dus ik schudt mijn hoofd, ik wil het niet eens meer horen. "Je hebt geen idee hoe fake dit klinkt." zeg ik kort, dit was het eerste dat ik zei tijdens de dagen dat ik hier was.
"Waarom kwam je dat niet meteen zeggen, je had duidelijk tijd nodig om iets te verzinnen." bluf ik verder.
"Ik wil je een belofte maken, Louis." zegt Harry snel. Ik knik dat hij het mag uitleggen.
"Ik wil je eerst op het hart drukken dat jij een nieuwe wereld voor me hebt doen openbloeien, wat zeg ik? Je bént een nieuwe wereld voor me." begint hij zijn speech. Ik voel een blos op mijn wangen blinken, maar toch doe ik alsof er niets aan de hand is.
"Nooit meer zal ik playen. Ik heb je niet gebruikt, ik heb van je gehouden. Helemaal in het begin was is wreed, ik wist niet waar ik mee bezig was." zegt hij zacht. "Én ja, we gingen gewoon te snel." Hij eindigt zijn tekst met een zucht en ik haal mijn schouders nonchalant op, maar een lachje speelt al om mijn lippen. Mijn liefde voor deze jongen was helaas veel te groot.
"Ik houdt van je, Louis." Hij grijnst en haalt een bouket van achter zijn rug vandaan. Het waren niet zomaar een stel rozen. Het waren er 6: Ik, Harry, May, Niall, Liam en Zayn. Nog beter ze waren stuk voor stuk geschilderd in mijn favoriete print en kleuren. Wit, blauw gestreept.
"Geen zorgen, ze zijn nep." zegt Emily snel, haar stem klinkt dromerig en ze giechelt, misschien was ze inderdaad de normaalste niet. Ik bloos naar Harry en neem de rozen aan.
Hier had hij duidelijk veel tijd in gestoken, vast en zeker weggeworpen tijd. Hij doet zoveel moeite voor me, versiert me en geeft me cadeau's. Nog nooit heb ik hem iets gegeven, maar toch komt hij steeds terug naar een drama als Louis Tomlinson. Mijn respect is groter voor hem nu, dan het ooit al was. "Vrienden?" vraagt hij dan. Ik knik aarzelend en geef hem een stevige knuffel. "Meer zelfs, we gaan verder waar we niet eens zijn gestopt." zeg ik fluisterend. "Als eerste daad als goed vriendje.." begin ik lachend, ik was het slechtste vriendje dat je je kunt inbeelden. "Ga ik je een cadeau kopen." grijns ik naar hem, hij schudt meteen hevig zijn hoofd maar ik duw hem al het trottoir op, wij gingen shoppen.