O61.

"Louis!" roept hij snel, ik open de voordeur en strompel naar buiten. Een koude bries blaast langs mijn kaken. Ik wil hier gewoon weg, maar ik wil niet naar huis, waar ik ondervraagt zal worden, ik wil niet naar May. Ik zou iets prachtig onderbreken met mijn belachelijke problemen. Dus ik besluit gewoon doelloos te wandelen. Ik kom mensen tegen, maar zij kijken mij gewoon vreemd aan.
Ik was in één nacht een alien geworden. Ik was ben een Toy-boy. Een homo-toy-boy en ik vindt het vreselijk. Ik wil écht zijn. Ik wil iemand hebben waarvan ik houdt, die ook van mij houdt. Op een oprechte manier.
Ik loop verder en zie plots het meisje dat ik in het station ook had gezien. Ik steek mijn hand naar haar op als teken dat ze moet stoppen. Ik heb het recht om mijn miserie op haar uit te snotteren. Ze lacht naar me en begroet me warm. "Hallo!"
Dan glipt me iets te binnen, ze was op doorreis. "Doorreis?" zeg ik. Ongelooflijk, iedereen liegt tegen me. "Jij ook al!" proest ik, ik wil haar opzij duwen en verder lopen. Ik hoor dat hij mijn naam roept, ergens in de verte, maar ik reageer niet op hem. Ik duw het meisjes bruusk opzij. "Wat? denk je dat ik écht achterlijk ben?" schreeuw ik tot op het punt dat je bijna niets meer van mijn stem hoor.
Deze wereld zou gewoon moeten verbranden, het is niet eens een wereld. Het is een plaats, een plaats waar Louis Tomlinson voor eeuwig en altijd het slachtoffer zal zijn.
Misschien denk ik wat negatief, maar hoe zou jij zijn? Je bent gebruikt, belogen en misschien zelfs bedrogen? Stel dat dat meisje eigenlijk Harry's grote liefde is.
"Godverdomme, Emily!" hoor ik hem kwaad tegen haar schreeuwen, dat was genoeg voor mij.