O57.

Ik kietel hem, in het gras. We rollen heen en weer en ik plaag hem speels met zoveel ik kan. "Goed! Nu doen we verstoppertje." beaam ik kinderachtig. "3,2,1! Wie niet weg is is gezien!" zeg ik zo snel ik kan. Hij staart me met open mond aan, maar moet dan enorm lachen.
Ik kijk mysterieus is het rond, terwijl Harry zich één met het gras probeert te raken. Ik sta recht en doe net of hij nergens te bekennen is.
Na een tijdje roep ik luid 'AHA' en ren ik naar één bepaald grassprietje toe, niet ver verwijdert van Harry.
"Ik weet wel dat je hier achter zit!" ik pluk het en kijk vanuit mijn oog hoek naar Harry. "Waar ben je nu?" zeg ik zielig, nog steeds met mijn blik op de mooie jongen die zich in de grond duwt, maar het niet houdt van het lachen. Ik kruip op een belachelijke manier naar hem toe en bespring zijn rug. "I found you.." zeg ik fluisterend in zijn oor en ik plaats er een klein kusje achter. Ik ga zo verder langs zijn perfecte kaaklijn om te eindigen op zijn kin, ondertussen zijn we omgedraaid en lig ik onderaan en hij ligt, met zijn gezicht naar onder over me heen.
"I'm glad you did." antwoordt hij op een melige manier, maar het geeft me een enorm leuk gevoel vanbinnen.
"I'm glad too, Styles." zeg ik zachtjes, ik snap mezelf niet goed, maar ik houdt van hem. Het lijkt nu al alsof we al een eeuwigheid samen zijn, maar meer dan dat. Dat het ook nog voor eeuwig gaat duren. Bij hem moet ik mijn lach niet onderdrukken, kan ik grijnzen zoveel ik wil. Kan ik Lou zijn, hoe een stom iemand dat ook mag zijn.
Ik druk nog een kus op zijn mond en hij trekt me strakker tegen me aan, om me inniger te zoenen. "Ik heb een idee" zegt hij, als hij weg trekt.
"Wat dacht je van een eindje stappen?"
Ik knik, sta op en help hem dan vervolgens recht. Ik houdt zijn hand in de mijne en plan er niet op deze los te laten. Hold tight, Lou. Als je Harry niet hard genoeg vast houdt, vliegt hij misschien weg en zal die eeuwigheid gauw voorbij zijn.
We lopen door het bos weer naar het park. Een stel kinderen is uitbundig aan het spelen, een meisje, wie ik ongeveer 10 schat, zit gras te plukken en haar moeder zit naast haar en kijkt blij toe hoe haar kinderen ravotten. "Mama.." begint het meisje geïnteresseerd kijkend naar mij en Harry. "Ja, schat?" vraagt de moeder blij, ze volgt haar blik en glimlacht naar ons.
"Waarom houden die jongens elkaars hand vast? Houden ze van elkaar zoals jij en papa?" vraagt ze dan verder. De moeder moet lachen en schudt haar hoofd:"Misschien nog veel meer, Lora. Veel, veel meer."
Het meisje haar mond valt open, het leek iets onvoorstelbaar, meer liefde dan haar ouders?