Stroopwafel

Hallo mijn naam is meneer Stroopwafel. Ik heb een mooie getinte huid. Mensen eten mij vaak op. Eigenlijk vind ik dat niet zo fijn. Mensen denken nooit aan mij . Soms vraag ik me eigenlijk af, waarom noemen mensen mij stroopwafel? Ik ben niet zo dik als mevrouw Wafel. Bovendien komt mevrouw wafel uit België. Ik ken mevrouw Wafel persoonlijk niet zo goed. Ik weet wel dat ze erg van eten houdt. Ze houdt vooral van suiker en slagroom. En dan nog meneer Appelstroop en mevrouw Siroop. Ik weet eigenlijk niet waar stroop van afgeleid is, ik ken helemaal geen meneer of mevrouw Stroop, hoewel er vast wel iemand bestaat die zo heet. Meneer Appelstroop is nogal depressief. Mensen zijn heel gemeen tegen meneer Appelstroop, meestal vermoorden ze meneer Appelstroop met een mes. Maar ja, meneer Appelstroop heeft dan ook 11 levens. Meneer Appelstroop wast zich nooit, erg smerig dus, ik vind het een belediging om met hem vergeleken te worden. Mevrouw Siroop is nogal verlegen, ze zegt nooit iets tegen mij. Ze staat maar wat eenzaam in de ijskast. Er is nooit eens een mens dat haar pakt. Alleen dat vervelende jongetje dat haar telkens weer in de gootsteen leeg schud. Best wel zielig eigenlijk. 'Aaaaaah nee!' Ik voelde hoe ik door een warme mensenhand werd vastgegrepen en omhoog getild werd. Het was een meisje van ongeveer 14 jaar. Ze hoorde me niet gillen, mijn stem was ja ook zo laag en zo zacht. Omdat ik geen armen en benen had, kon ik er niets aan doen dat mijn lichaam straks in de mond van het meisje aan stukken gescheurd werd. 'Stroopwafel' zei het meisje alleen maar vrolijk tegen een ander meisje. Het laatste wat ik zag waren de pijnlijke witte messen die mij te grazen wilde nemen. Toen wist ik dat ik dood was, en ik was niet in de hemel, ik was in de hel van gruwelijk smurrie. Ik had geen lichaam meer, ik was een geest. Maar mijn zintuigen werkte nog, ik voelde hoe het brandende zuur mij wilde vernietigen. Die groene smurrie waar ieder etenswaar vreest voor erin te komen: maagzuur. Het meest pijnlijkste zuur dat er bestaat. Zelfs pijnlijker dan azijnzuur. De enige hoop die er nog is, is dat de persoon waar je in zit moet overgeven...