Masked || O62

Met Blaines armen om me heen zat ik op zijn bed terwijl ik moeilijk voor me uitstaarde. Ik wil het hem wel vertellen, maar ik weet helemaal niet hoe ik er moet aan beginnen. Ik vind het ook zo moeilijk om over te praten.
Ik zuchtte zachtjes. ‘Ik wilde het niet zeggen omdat ik het gewoon te moeilijk vind om erover te praten. Hailey is de enige die het weet, en dat heeft me zelfs drie jaar gekoste om het tegen haar te zeggen.’ Ik zweeg weer even.
Blaine zat gewoon rustig naast me. Geduldig te wachten totdat ik verder zou gaan met mijn uitleg. Ik wist dat hij het niet erg zou vinden als ik het niet wou zeggen, maar ik vond dat ik het moest zeggen.
‘Louh was geboren toen ik vier jaar was. Drie jaar later was ik zeven jaar. Ik besefte toen nog niet veel van de wereld. Maar wat ik wel besefte was dat mijn moeder ziek was, erg ziek. Ze wilde me er niets over vertellen maar ik snapte wel dat er iets mis was als mijn moeder om de vijf minuten naar het ziekenhuis moest.’ Weer zweeg ik even om naar mijn woorden te zoeken. ‘Toen ik acht was, was mijn moeder vertrokken. Voordat ze wegging heeft ze me alles verteld. Dat ze ernstig ziek was en hoe dat dat kwam. Daarna vertrok ze. Ik weet niet naar waar, zelfs mijn vader niet. Hij zegt dat hij nooit meer iets van haar heeft gehoord.’ Weer stopte ik met praten, maar deze keer niet om naar mijn woorden te zoeken. Tranen rolden over mijn wangen terwijl ik dacht hoe mijn verhaal verder ging.
De greep van Blaine om mijn schouders versterkte en met zijn hand wreef hij zachtjes over mijn bovenarm. ‘Shht, shht.’ Fluisterde hij in mijn oor.
Ik haalde diep adem en begon weer aan mijn verhaal. ‘Wanneer ik wat ouder was, bedacht ik dat ze waarschijnlijk een paar dagen later gestorven was. Ik wil het graag aan mijn vader vragen of hij nu al iets weet, maar ik durf het niet. Sinds mijn moeder weg is gegaan, is hij helemaal verandert. Hij was altijd de vrolijke, gelukkige vader. Nu is hij..-’ Ik snoof luid. Dit was het stuk waar ik het altijd moeilijk mee had. ‘Hij slaat mij en Louh. Hij drinkt zich elke avond strontzat en doet geen klop in het huishouden.’
Blaine was naast me gestopt met over mijn arm te wrijven en fluisterde ook niets meer in mijn oor. Hij was helemaal verstijfd. Ik durfde niet opzij te kijken omdat ik wist wat ik ging zien. Als ik nu opzij zou kijken, zou ik zien wat ik juist wilde voorkomen.
‘Elke vakantie komen we thuis in een varkenskot dat we juist tegen het einde van de vakantie opgeruimd krijgen. Dan gaan we weer weg voor een drietal maanden en is het terug in de staat van voor de vorige vakantie.’


Oeh, zoveel reacties op het vorige hoofdstuk. Ik ben er helemaal gelukkig van geworden, maar ik moet wel zeggen dat mijn inspiratie voor dit verhaal op begint te geraken..