Hoofdstuk eenentwintig: I need you • 21.2

‘Gaat het weer een beetje?’ vroeg ze voorzichtig aan Liam toen ze hem een glas water aangaf. Het enige wat hij deed was een beetje glazig voor zich uit staren. De droom had deze keer kennelijk een grote impact op hem gehad. Nog steeds voelde ze zich ontzettend schuldig omdat zij tenslotte degene was geweest die met het idee kwam aanzetten. Ze had het gewoon nooit moeten voorstellen.
‘Yeah, I’m fine,’ mompelde Liam zachtjes als antwoord. Hij kon het zelfs opbrengen om een kleine glimlach te laten zien. Hij loog niet, hij voelde zich inderdaad alweer een stuk beter dan voorheen. Waarschijnlijk kwam het gewoon door de shock van het moment. En daarbij was Belle er nu, dat maakte hem ook alweer een stuk rustiger.
‘Nu weten we tenminste hoe het zit,’ voegde hij er daarna nog aan toe. Blijkbaar had Zayn dan toch gewoon gelijk gehad. Soms had die jongen echt geniale ingevingen, daar kon je niet omheen. Het was nu in ieder geval wel zeker dat hij Belle meer dan nodig had. Dat was vannacht wel dubbel en dik bewezen.
‘Klopt.. Eigenlijk is het best vreemd,’ antwoordde Belle. Het was vreemd om te weten dat zij degene was die zijn droom weghield. Al was het ook weer logisch, want telkens ze bij hem bleef slapen was er gewoon niets aan de hand. En dan te bedenken wat ze allemaal al hadden geprobeerd om de droom weg te houden. Het had niet eens geholpen, terwijl het antwoord gewoon voor hun neus lag. Nu wisten ze ook gelijk waarom de dromenvanger maar één keer had gewerkt.
‘Dat wil alleen maar zeggen dat je heel erg veel voor me betekend,’ verklaarde Liam. Ondertussen veegde hij met de rug van zijn hand over zijn wangen heen. Die waren nog steeds nat door de tranen die er voorheen over waren gerold.
Belle kon niet anders dan lichtjes glimlachen. Ze had geen idee hoe hij het deed, maar hij slaagde er altijd in om haar gelukkig te laten voelen. Gewoon met de dingen die hij iedere keer weer tegen haar zei. En dat zelfs wanneer hij zelf in de put zat.

Een diepe zucht ontsnapte uit Liam’s mond voordat hij nog een slokje water nam. Hij had zijn benen opgetrokken, en één van zijn armen rustte op zijn knieën. Hij had werkelijk geen idee hoe het nu verder moest. Het zou goed gaan zolang Belle bij hem was, maar hij begreep dat ze ook niet eeuwig van haar eigen thuis weg kon blijven. Tenzij ze bij hem zou komen wonen, permanent.
Al vroeg hij zich wel af of het niet te snel zou zijn. Zolang waren ze tenslotte nog niet samen, en er kon nog van alles mislopen. Toch wist hij één ding al helemaal zeker: hij hield van haar en wou zoveel mogelijk tijd met haar doorbrengen.
‘Waar zit je met je gedachten?’ vroeg Belle na een tijdje stilte. Enkele uren geleden had hij dat nog aan haar moeten vragen, maar nu waren de rollen omgekeerd. Ze keek hem met een vragende blik aan terwijl hij zijn hoofd lichtjes in haar richting draaide.
‘Hmm, nergens,’ antwoordde Liam rustig. Hij besloot om maar gewoon zijn mond te houden aangezien het een idioot idee was. Waarschijnlijk zou ze het veel te snel vinden, en dan zou hij alleen maar met een afgewezen gevoel achterblijven. Dat wilde hij zichzelf op dit moment gewoon even besparen.
‘Don’t lie to me Payne,’ merkte Belle quasi direct op. Ze had ondertussen wel door wanneer hij probeerde te liegen. Het werkte dus gewoon niet meer. Liam wist dan ook dat hij niets anders kon doen dan het eruit te gooien. Het had gewoon geen zin om te blijven ontkennen, ze zou toch niet opgeven.
‘Ik heb een voorstel,’