Masked || O61

Ik was op de grond gaan zitten en huilde zachtjes. Hailey was ondertussen ook binnengekomen en sloeg haar armen om me heen. Ze zei de hele tijd dat ik terug rustig moest worden en wiegde me zachtjes heen en weer.
Ik wilde wel terug rustig worden, maar het lukte niet. De woorden van Blaine hadden me echt geraakt daarjuist. Hij had het veel te goed met me voor en ik snapte na bijna drie maanden nog steeds niet waaraan ik hem te danken had. Hij was zo lief voor me, wilde alles voor me doen, vertelde me alles en dat was iets wat ik niet deed.
Een diep zucht ontsnapte uit mijn mond. Ik had mijn beslissing gemaakt. Met de rug van mijn hand wreef ik de tranen weg, snoot mijn neus snel men wat wc-papier en stond daarna recht. ‘Ik heb mijn beslissing gemaakt.’
Hailey volgde mijn voorbeeld. ‘En dat is?’
‘Ik ga naar Blaine.’ Ik gaf haar snel een knuffel. ‘Bedankt. Je bent een echte beste vriendin.’ Ik liet haar glimlachend los en liep daarna de badkamer uit.

Nog geen vijf minuten later klopte mijn vuist zachtjes op de slaapkamerdeur van Blaine. Ik wist dat Blaine zijn deur nooit kwam opendoen en deed die dus na een halve minuut zelf open.
Zoals de eerste keer dat ik hier binnenkwam, zat hij op zijn bed met dezelfde ketting met een kruis eraan in zijn handen. Een verschil met de eerste keer was dat hij niet naar mij keek. Hij bleef naar het kruis kijken als hij mij helemaal niet heeft horen binnenkomen. Tranen rolden over zijn wangen.
Ik liep naar zijn bed en ging naast hem zitten. Nog steeds keek hij niet op. ‘Blaine.’ Nog steeds kreeg ik geen reactie. Het leek echt alsof hij me niet hoorde. Het enige wat hij deed was huilen.
Voordat ik het wist had ik mijn armen om hem heen geslagen en probeerde ik hem te troosten. Ik voelde aan zijn lichaam dat hij verbaasd was dat iemand hem vastpakte. Eindelijk een reactie. ‘Het spijt me, Blaine. Het spijt me echt.’ Ik voelde mijn ogen terug nat worden maar probeerde de tranen bij de houden. Nu was niet het moment om te beginnen wenen.
‘Raina?’ Ik voelde zijn armen om mijn onderrug krullen. ‘Raina.’ Zuchtte hij opgelucht.
‘Blaine, het spijt me echt.’
‘Nee, het spijt mij.’ Hij liet me los en keek me recht in mijn ogen aan. ‘Ik moest het begrijpen als je het niet wilde zeggen. Sorry.’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Jij vertelt altijd alles eerlijk tegen me. Ik moet dat ook doen.’ Ik glimlacht even. ‘En dat ga ik ook doen.’


Als je nu even nadenkt, bedenk je wel dat in het volgende hoofdstuk het geheim wordt verteld. Als ik veel kudo's en reacties krijg, schrijf ik snel verder. (a)