6.1

‘Hoe ken jij Milou eigenlijk?’ vraagt Bill. We lopen samen door de stad. Buiten is het al donker. De sterren fonkelen aan de hemel. Een heldere maan schijnt, het is bijna volle maan. Bill houdt mijn hand warm met zijn eigen hand. We lopen een park in en gaan op een bankje zitten. ‘Ik hockeyde vroeger ook. Ik zat bij haar in het team en we waren erg goede vriendinnen.’ ‘Waarom hockey je nu niet meer?’ Bill houdt niet op met vragen stellen. Dat is niet zo erg, behalve deze vraag. Ik kijk naar de grond en bijt op de binnenkant van mijn lip. ‘Gewoon,’ mompel ik zacht en probeer nonchalant mijn schouders op te halen. Bill geeft een kneepje in mijn hand, maar vraagt niet verder. Hij zal wel merken dat ik daar niet over wil praten.
‘En wanneer ben jij met muziek begonnen?’ Bill begon te lachen. In zijn ogen verschenen lichtjes terwijl hij begon te vertellen over zijn verleden en hoe hij met muziek in aanraking kwam. Bill gaat helemaal op in zijn verhaal.
Zodra hij klaar is haalt hij diep adem en kijkt me aan. Hij kijkt even op zijn telefoon of hij nog berichtjes heeft en schrikt een beetje van de tijd. ‘Heb ik zolang gepraat?’ Ik grinnik zacht en knik. ‘Maar dat maakt niet uit.’ Ik heb het nooit erg gevonden als mensen lang aan het praten waren, dan kan ik mooi luisteren en hoef ik zelf niet te praten. Als ik eenmaal begin te praten kan ik vaak toch niet meer stoppen. Ik kraam alleen maar onzin uit dan.
Bill staat op van het bankje. ‘Kom, ik trakteer je op een ijsje.’ Lachend laat ik me door Bill omhoog trekken en we lopen het park weer uit. Bij de dichtstbijzijnde ijssalon gaan we op het terras zitten met een grote ijscoupe voor 2 personen. Af en toe voert hij me met zijn lepel een stukje ijs. Het voelt gewoon vertrouwd bij hem aan.