Hoofdstuk twintig: Test • 20.1

Hoofdstuk twintig: Test


‘Waar denk je aan?’ Een warme, lage stem drong haar oor binnen. Ze kon voelen hoe zijn adem zachtjes over haar huid streek. Het bezorgde haar de rillingen, op een aangename manier. Tot nu toe had Belle niet doorgehad dat ze eigenlijk voor zich uit aan het staren was. Nog steeds dacht ze na over hetgeen dat Zayn haar verteld had. Het klonk best dom, maar wat als hij nu eens gelijk had?
‘Ik ga vanavond gewoon thuis slapen denk ik.’ Was haar antwoord terwijl ze zich een beetje naar hem toe draaide. Onmiddellijk ving ze de verwarde blik in zijn ogen op. Hij dacht natuurlijk dat hij iets verkeerd had gedaan, of dat ze gewoon niet bij hem wou zijn. Dat viel te begrijpen, ze had het gewoon op een andere manier moeten zeggen.
‘Ik bedoel het niet zo, maar ik wil iets uittesten..’ Liam deed zijn best het te begrijpen, maar dat leek niet echt te werken. Hij had namelijk geen idee waar ze het over had en waar dat plots allemaal vandaan kwam. Zijn verwarde uitdrukking veranderde nu dan ook in een vragende uitdrukking.
‘Zayn heeft met zonet iets verteld, en eigenlijk kan hij best gelijk hebben.’ Nog steeds bleef het heel erg vaag voor hem. Wat had Zayn haar dan verteld waar hij niets vanaf wist? Hij kon gewoon niet meer volgen.
‘Wat heeft hij je dan verteld?’ Wou hij dan ook weten. Als Zayn ’s woorden ervoor hadden gezorgd dat ze vanavond gewoon thuis ging slapen, wou hij toch wel eens weten wat hij tegen Belle gezegd had.
‘Het viel hem op dat het je al een heel stuk beter af gaat dan enkele weken geleden. Hij denkt dat het door mij komt dat je die nachtmerrie niet meer hebt.’ Verklaarde ze vlug voor hem. Ze wist niet of ze het moest geloven, maar ze konden het in ieder geval een keer uitproberen. Dan hadden ze ook meteen zijn probleem opgelost.
‘Vandaar dat ik wil weten of je die droom weer krijgt wanneer ik er niet ben.’ Voegde ze er daarna nog aan toe. Ze wist dat het echt ongelooflijk idioot klonk.

‘Ik weet niet of ik wel wil dat die nachtmerrie terugkomt..’ Mompelde Liam onzeker. Hij was nu net zo opgelucht dat hij al een hele tijd nachtmerrie-vrij was. Hij zag het echt niet zitten om er weer aan onderdoor te gaan, het was wel genoeg geweest.
Belle kon maar al te goed begrijpen dat hij liever gewoon rustig sliep. Ze vond het dan ook echt vreselijk om hem dit weer aan te doen, maar hij wou het probleem net zo goed opgelost zien als haar.
‘Het is maar voor één keer Liam, als het daar al aan ligt..’ Probeerde ze hem nog te overtuigen. Het was best gemeen van haar, maar soms kon je gewoon niet anders. En daarbij wisten ze niet eens zeker of het daar wel aan lag. Het kon ook gewoon totaal iets anders zijn. Het was niet de eerste keer dat ze het bij het verkeerde eind zouden hebben. Helemaal niet zelfs.
‘Oké dan..’ Gaf hij uiteindelijk toch zuchtend toe. Hij zag er ongelooflijk hard tegenop, maar hij kon het maar gehad hebben. En dan zou hij ook eindelijk weten of het daar nu werkelijk aan lag, of toch niet. In ieder geval hoopte hij dat hij het eindelijk een keer achter zich zou kunnen laten. Die nachtmerrie had hem nu wel lang genoeg lastiggevallen.
‘Je weet dat je me mag bellen als je er weer last van hebt?’ Belle keek hem vragend aan. Hij moest weten dat hij niet alleen was en ze hem altijd zou willen helpen. Liam knikte lichtjes en toverde een klein glimlachje tevoorschijn.
‘Dat weet ik.’