|| Fourty One

Zonder Kyle’s tas weer terug te leggen stormde ik de tent uit. Mijn adem ging twee keer zo snel dan normaal en ik moest moeite doen niet in huilen uit te barsten. Ik moest hier weg, ik moest naar Aiden.
Op dat moment kwam Hailey aangerend.
“Soof! Waarom was je zo snel weg net?”
Ik gaf geen antwoord, ik staarde naar het voorwerp in Hailey’s hand.
“Geef hier!” zei ik en ik rukte mijn telefoon uit haar hand.
“Wat?” zei Hailey verbaasd. “Soof, wat is er aan de hand?”
“Geen tijd” zei ik en ik stormde weg.
“Sophie!” riep Hailey me na. “Waar ga je heen?!”
Ik negeerde haar en rende de camping af.
Waar was Aiden heen? Hij was wandelen, maar waar? Hij had het gezegd. Ik kneep mijn ogen dicht en groef in mijn geheugen.
Met een ruk opende in mijn ogen. Tuurlijk! Hij ging naar de klif.
Maar dat was drie uur lopen!
Even raakte in paniek. Hoe moest ik nou op tijd bij Aiden komen?
Plotseling hoorde ik getoeter. Geschrokken keek ik naar de auto die voor me stopte. Het raampje draaide open en een bekend gezicht verscheen.
“Hulp nodig?” vroeg Jace met een glimlach.
Zonder na te denken trok ik de deur open en sprong de auto binnen.
“Rijden!” zei ik en Jace trok op.
“Heb je een moord gepleegd?” vroeg hij, nog steeds lachend.
Ik keek hem met betraande ogen aan en hij stopte met lachen.
“Gewoon rijden” zei ik nu zachter. “Ik wijs de weg.”
Jace keek me verbaasd aan en trok op. Hij stelde geen vragen en reed zeker twintig kilometer harder dan toegestaan. Maar alsnog ging het voor mij veel te langzaam, ik moest op tijd zijn.
“Wat is er aan de hand Sophie?” vroeg Jace.
“Niets” zei ik.
“Kom op.”
Ik zuchtte en rolde met mijn ogen.
“Waarom zou ik het jou vertellen?”
“Omdat ik van je hou.”
Ik zei niets en staarde voor me uit. De bomen schoten aan ons voorbij, soms zag ik een stukje van de zee.
“Hier moet ik zijn” zei ik na zeker een halfuur rijden.
Jace stopte de auto en ik greep naar de deur. Jace pakte me bij mijn elleboog vast.
“Sophie.”
“Wat?”
Jace sloeg zijn ogen even neer en keek me toen weer aan. De golf van gemis die door mijn lichaam ging toen zijn ogen zich in de mijne boorden was schokkend. Van schrik hapte ik naar adem.
“Doe voorzichtig” zei Jace en hij liet me los. Ik knikte hem toe en stormde toen de auto uit. Zo snel als ik kon rende ik het wandelpad op. Vanaf hier was het nog drie kilometer naar de top. Helaas waren het de drie steilste kilometers van de hele tocht. Dat verklaarde ook waarom er geen autoweg was naar de top.
De hitte en het steile pad zorgde er al snel voor dat ik aan het hijgen was. Ik besloot even te rusten en Aiden te bellen. Ik pakte mijn mobiel en zag dat ik hier geen bereik had.
“Fuck!” riep ik en ik begon weer te rennen.
Ik ging langzamer dan ik wilde. De top leek nog zo oneindig ver weg. Wat als ik nou te laat was?
Na wat voor mijn gevoel honderd jaar duurde, bereikte ik de top. Ik bleef stil staan en ik zag Aiden en Kyle aan het eind van de klif staan, vlak bij de rand.
Ik nam een diepe ademteug en zette een stap naar voren.
“Aiden!” riep ik.
Gelijk werd ik door twee paar ogen aangekeken.
Het ene paar keek bezorgd en verbaasd, het andere paar keek woedend en moordlustig.