Hoofdstuk acht: Memories • 8.2

Harry’s lichaam verstijfde en hij keek haar met een emotieloze uitdrukking op zijn gezicht aan. Hij had vannacht echt gedacht dat ze sliep toen hij haar weer naar binnen bracht. Ofwel moest ze een ontzettend goede actrice zijn. Al betwijfelde hij dat ten zeerste. Het was de bedoeling dat hij ervoor zorgde dat ze niet wist wat hij was. In plaats daarvan bracht hij zichzelf nu nog meer in de problemen.
‘Ik denk dat wij een stukje moeten gaan wandelen.’ Jules schudde onmiddellijk haar hoofd bij zijn voorstel. Ze was echt niet van plan om alleen met hem te gaan wandelen. Hij mocht Emily dan wel ingepakt hebben, maar dat zou bij haar dus echt niet gaan lukken. Ze maakte zelfs al aanstalten om bij hem weg te lopen.
‘Ik dacht het niet Styles.’ Waren de woorden die nog in zijn richting vlogen. Ze had echter niet op zijn snelheid gerekend toen een hand zich om haar pols heen sloot. Ruw werd ze teruggedraaid waarna ze in een paar groene ogen staarde. De pupillen vernauwden zich waardoor ze genoodzaakt werd om ernaar te blijven kijken.
‘Ik denk dat je juist heel erg veel zin hebt om samen met mij een wandeling te gaan maken.’ Hij sprak zijn woorden zorgvuldig uit zonder dat iemand anders doorhad waar hij mee bezig was. Hij keek haar nog een tijdje aan en knipperde toen voor het eerst weer met zijn ogen. Dit zorgde ervoor dat ze weer zelf kon handelen.
‘Laten we dan maar gaan.’ Hij haalde een stralende glimlach tevoorschijn om de schijn een beetje op te houden. Jules knikte lichtjes, nog steeds een beetje versuft door het gebruik van zijn kracht. Om de één of andere reden kon ze nu gewoon niet meer weigeren om met hem mee te gaan. Ze liep dan ook netjes achter hem aan toen hij rustig begon te wandelen. Waarom deed ze dit in godsnaam?

Ze waren inmiddels al een eindje verder, en geen van hen had nog een woord gezegd. Hij had zijn handen in de zakken van zijn jeans gestopt. Jules hield haar armen krampachtig tegen haar lichaam gedrukt. Het was net alsof ze bang was om de jongen naast haar per ongeluk aan te raken. Misschien was dat ook wel zo.
‘Hoe ver wou je nog gaan?’ Durfde ze na een tijdje toch te vragen. Ze had echt geen zin om een hele namiddag nutteloos te gaan wandelen. Ze had nog heel wat beter dingen te doen dan haar tijd in hem te steken.
‘Je zult vanzelf wel merken wanneer het genoeg is.’ Harry’s antwoord klonk bot en ongeïnteresseerd. Ieder ander persoon zou zich nu omdraaien en hem gewoon achterlaten. Jules zou dat ook gedaan hebben als ze niet onder invloed van Harry’s kracht was. Ook al zou ze weg willen lopen, ze kon het niet.
Na nog enkele minuten gewandeld te hebben sloot zijn hand zich weer om haar pols heen. Zonder enige waarschuwing werd ze één of ander donker steegje in getrokken. Verward keek ze om zich heen waarna ze de stenen muur in haar rug voelde. Harry zorgde ervoor dat ze geen kant op kon. Een angstig gevoel nam bezit over haar lichaam en ze begon dit tafereel langzaam te herkennen. Het was alsof ze deze situatie al een keer eerder mee had gemaakt.
‘Oké smartass, nu ga je me exact vertellen wat je je kan herinneren.’