A ranger/traitor 15

“Misschien moet je ons eerst eens vertellen hoe je heet”, zei de tijdelijke jager. Deze vraag verbaasde Miko, hij was ervan overtuigd dat jager Will zijn plaatsvervanger wel over hem had verteld. Toch gaf hij antwoord, want er was hem geleerd dat er niets was dat jagers meer kon irriteren dan geen antwoord te krijgen op hun vragen en hij moest hen te vriend houden.
“Ik heet Miko.”
“Dus zeg eens, Miko, wat doe jij op dit nachtelijk uur hier?” vroeg Halt. Het leek alsof de strenge ondertoon in zijn stem de woorden gewoon uit zijn mond sleurde. Terwijl hij vertelde stopte hij alleen om adem te halen. Tegen de tijd dat hij klaar was, had de meestal ondoorgrondelijk gelaatsuitdrukking van de twee jagers plaatsgemaakt voor een van oprechte verbazing.
“Dus een kleine jongen die zich midden in de nacht op verboden gebied bevind, komt ons vertellen dat hij een bende van valsmunters ontmaskerd heeft. Hij kent echter geen andere namen dan die van zijn baas waar wij echter nog nooit iets op hebben aan te merken gehad wat van die jongen niet gezegd kan worden en daarbij verwacht hij nog dat we hem geloven?” merkte Halt op. Miko voelde paniek opkomen, hij probeerde die echter uit alle macht te onderdrukken. Hij moest ze zien te overtuigen op welke manier dan ook.
“Ja.”
“Waarom dan?” ging Halt verder.
“Omdat het waar is.”
“Dat zeg jij.”
“Het is ook zo.”
“Kun je dat bewijzen dan?” Miko dacht na hoe zou hij dat in godsnaam kunnen bewijzen?
“Ik kan teruggaan en wat van het gereedschap meenemen dat ze gebruikt hebben”,antwoordde hij uiteindelijk.
“Is dat niet gevaarlijk?”
“Ja waarschijnlijk wel, maar als het nodig is dan moet het maar.” De jager knikte bedachtzaam.
“Volgens mij is het niet onze taak om kleine jongetjes gevaar te laten lopen, wat jij Gilan?”
“Ja, dat zou best wel eens kunnen.”
“Dus jullie geloven me?” riep Miko opgetogen.
“Geloven doen we pas als we het zien, maar laten we zeggen dat je ons nieuwsgierig gemaakt hebt.”