Asmodeus 2: “Vaarwel, alien”

‘Vanuit zijn slaapkamerraam had hij me elke uithoek van Duitsland laten zien, naar mijn gevoel. In zijn ogen ging een hele geschiedenis schuil, die hij me zwijgend had verteld. Als ik naar hem keek straalden alle kleuren van de regenboog uit het gitzwart van zijn lange manen, zelf in dit donkere restaurant, waar ons tafeltje verlicht werd door slechts één lange kaars. Hoewel ik het gevoel al had zien aankomen, was zijn huwelijksaanzoek een grote verrassing. Met drie simpele woordjes veranderde ik twee levens drastisch, maar positief. Vanaf dat moment zou ik door het leven gaan als mevrouw Bill Kaulitz.’

De tranen hadden de glimlach op haar gezicht niet verwoest. Het papiertje in haar handen was verkreukeld en vertoonde kenmerken van doorleefdheid, die elke mooie herinnering zou kunnen hebben en eigenlijk ook moest hebben als hij genoeg gekoesterd was. Het waren honderd simpele woorden die ze vier jaar geleden in tien minuten had neergekrabbeld, maar omdat dit het enige verhaal was dat ze ooit over hem had geschreven, en juist vanwege de simpelheid ervan, hadden ze meer waarde dan alle woorden in haar lievelingsboeken samen.
Ze wist nu dat het, behalve onmogelijk, ook nog heel verkeerd was geweest om zo over iemand te schrijven, maar daar was ze zich als twaalfjarige niet bewust van geweest. Hoewel hij indertijd alles voor haar was geweest en ze had gezworen dat ze ooit zouden trouwen, was hij al een jaar uit haar gedachten verdwenen, en als hij weer eens om de hoek kwam kijken waren het enkel negatieve flarden van herinneringen die bij haar opkwamen, zoals de dikke plukken haar die tijdens een concert uit haar hoofd werden getrokken, of de manier waarop hij het meisje met het rode shirtje nooit op het podium vroeg.
Op die bewuste, koude dag in december had ze besloten om definitief afscheid te nemen van hem en alles wat daarbij hoorde. De gedachten en herinneringen moesten worden gebannen, nadat alle stoffelijke herinneringen uit haar leven verwijderd waren. Haar cd’s had ze verkocht, haar posters weggegeven. Alles wat nog van hem over was, was dat halve A4-tje.
Wat ze ermee wilde doen, zat al een aantal weken in haar hoofd, maar het ten uitvoer brengen van het plan, was er nooit van gekomen. Misschien kwam dat doordat het nog niet vroor en de openhaard nog zelden aan was. Misschien kwam het doodat ze nooit meer alleen leek te zijn, maar misschien was het ook omdat ze onbewust nog niet klaar was voor een definitief vaarwel.
Deze avond scheen de maan als een prachtige sikkel aan een heldere hemel. Als je goed keek, was Orion duidelijk te zien, en als je een kleine telescoop had, kon ook Venus je niet ontgaan. Er lag sneeuw op de takken van kale bomen. Op de weg was geruimd, waarschijnlijk door de buren, die altijd wilden dat de straat er picobello uitzag, maar nu het avond was en iedereen thuis zat in de warmte van zijn of haar huiskamer, waren de straten leeg en begon de sneeuw ook de stenen van haar straat weer te bedekken met een wit tapijt.
Het haardvuur knapperde en haar familie zat in de kamer ernaast, precies volgens plan. De gevallen naalden van de den prikten vertrouwd door haar sokken heen, precies zoals ze de afgelopen vier jaar hadden gedaan, maar ook zoals de twaalf jaar daarvoor al hadden gedaan. Ze wist dat er dit jaar geen Tokio Hotel-kalender onder de kerstboom zou liggen, omdat ze die bewust had weggelaten op haar verlanglijstje. Het was een simpel verlanglijstje geworden: ‘gitaar’.
Het gelach uit de eetkamer deed haar beseffen dat haar droomwereldje al jaren geleden om zeep was geholpen. De enige die probeerde het in tact te houden, was zij zelf. Ze was jaren een ‘Alien’ geweest, een fan, en wat voor één! Het was tijd dat deze alien terugging naar het moederschip.
Zonder verdere omhaal gooide ze het papiertje in het vuur, alsof het het kladblaadje was, waar het eigenlijk al die tijd al op had geleken. In de as zag ze een mooie herinnering en herleefde voor een korte seconde het moment waarop zij vooraan stond en hij haar aankeek. Daarna kwam ze weer terug in de realiteit. Haar moeder riep haar dat ze op het punt stonden te beginnen met het uitdelen van cadeautjes, en dat ze dat van haar zou mislopen als ze niet snel kwam.
Die avond zou niets veranderen aan haar; de vier jaren ervoor hadden het al gedaan. Ze zou zich er nooit voor schamen en ze zou het ook nooit vergeten, maar vanaf die avond zou ze de scheiding tussen fantasie en werkelijkheid kennen. Ook toen ze de vol trots de Martin uitpakte en haar vingers over de stalen snaren liet glijden, wist ze dat ze nooit de faam zou bereiken, die hij had gehad, maar tegelijkertijd wist ze dat dat niet was wat ze wilde. Ze wilde een verhaal vertellen, haar eigen verhaal dit keer. Niet met pen en papier, maar met haar zes heilige draden.