Chapter Twenty-Seven,

Elise's pov

De rest van de reis naar huis heeft niemand iets gezegd. De auto stopt voor mijn deur en ik stap uit. Harry stapt ook uit. 'Elise,' begint hij. Ik kijk hem vragend aan. 'waarom vertel je niet wat er echt aan de hand is?' Hij pakt mijn hand vast. 'Maar er is niets.' zeg ik snel, maar beheersd. Ik maak mijn hand los en ga mijn huis binnen. Ik loop naar de keuken en pak iets te drinken. Ik zucht en besluit te gaan slapen.
De volgende dag ga ik naar de stad. Een beetje op het terras zitten. Een beetje mensen kijken. Ik heb mijn drinken besteld en kijk wat rond. Mijn oog valt op twee mensen, een jongen en meisje, ze stonden bij de kerk. De jongen deed me denken aan Harry. Ik keek wat beter. Het was Harry. Het meisje kon ik niet goed zien. Ik betaalde en liep naar hem toe. Maar halverwege stopte ik. Het meisje kuste hem. Het was Katrina. 'NoWay' ik deed een paar stappen. Ik zag Harry haar terug zoenen. Ik voelde tranen in mijn ogen branden. Ze stopten en Harry keek om zich heen. Hij zag me staan. Ik zie de paniek in zijn ogen. Hij komt snel naar me toe. Snel draai ik om en loop ik weg. 'Elise!' hoor ik hem nog roepen. Ik loop huilend door. Ik begin te rennen. Ik doe snel mijn huisdeur open en loop naar binnen. Ik hoor mensen praten. Ik kijk de woonkamer in. 'Mam?' zeg ik als ik haar zie zitten. Johan zie ik ook zitten, maar die geef ik geen aandacht. 'Elise, we moeten praten.' 'Geen zin.' zeg ik snel. 'Elise, het gaat over je vader.' praat mijn moeder verder. 'Hij is dood.' zeg ik snel en gooi mijn jas op de bank. 'Nee, niet echt.' begint Johan dan.