O22.

"Ik mag niet steeds 'sorry' zeggen, waarom zou jij het dan wel mogen?" vraag ik met gefronst gezicht, hij ziet het niet want we zitten nog steeds in een omhelzing.
Hij doet een stapje achteruit en schudt zijn hoofd. "Dit was echt wel mijn schuld, Lou.." Hij drukt een kus op mijn wang en vervolgd. "Daar kan ik ook wel mee leven."
Mijn hand vliegt naar mijn kaak, ik voel hoe mijn ogen sprankelen en mijn wangen plots vol rouge zijn gesmeerd. "Awwww." zucht ik als ik in zijn ogen kijk, hij accepteert me gewoon. Weer knuffel ik met hem. "Dankje." zeg ik snel, ik grijp zijn hand en loop de wc's uit en weer naar onze groep. Ze hangen allemaal over tafel en voeren drukke gesprekken, over ons. Dat voel ik gewoon.
"Daar zijn ze." zegt May scherp en snel, ik en Harry blijven stil voor de tafel staan en ik glimlach mijn scheve glimlach.
Mijn hand krabt over mijn achterhoofd in pure verlegenheid. "Laten we gewoon zeggen dat het.. niets was?" zegt Harry snel, hij gaat zitten en trekt me op zijn schoot.
Mijn ogen dwalen naar de zijne, zijn blik vraagt of dit mag en ik knik snel, hier zou ik altijd wel willen zitten.
"Je zit goed." geef ik zachtjes toe, zijn armen glibberen zich een weg rond mijn middel. "Seatbelts on." zegt hij zacht, als hij verwijst naar zijn armen.
Ik moet giechelen, oh, wat hij met me doet.
Nog nooit heb ik me zo labiel, instabiel, maar gelukkig gevoeld. Zo'n gevoel is zeker en vast uniek, geen enkel ander gevoel kun je er mee vergelijken, maar het woord 'verliefd' zegt niet half hoe geweldig het is.