{017}

Ik schrik op wanneer ik iemand in zijn handen hoor klappen in het struikgewas. De persoon komt dichterbij en ik krijg bijna een hartstilstand wanneer ik zie dat Voldemort in het licht treed. "Bravo, bravo, wat een voorstelling.":een zelfingenomen lachje vormt zich op zijn gezicht. "je bent dan toch niet compleet nutteloos Draco" Verbaast kijk ik hem aan. Ik weet wel dat dit het plan was en dat ik later met Draco moet trouwen om dan de dark lord te dienen, maar dat hij ons persoonlijk zou komen feliciteren had ik nu ook niet bepaald verwacht. "Kom eens dichterbij kind." voorzichtig loop ik zijn richting uit, ik heb hem altijd wel wat eng gevonden en het feit dat hij geen neus heeft maakt het er niet beter op. Ik lach even om mijn eigen gedachten, maar herstel me al snel wanneer de dark lord een hand op mijn schouder legt. "Prachtig!" Ik werp over mijn schouder een blik op Draco, die het zo te zien niet zo prettig vind. Voldemort richt zich nu ook weer tot Draco:"goed werk jongen, ik dacht al dat je het niet in je had na die mislukking met Dumbledor, maar je bent blijkbaar toch niet zo'n nietsnut als ik dacht." Boos zet ik nu een stap naar voor niemand praat zo over mijn Draco. Ja mijn Draco en zolang hij mijn vriendje is zal ik voor hem opkomen. "Draco is geen nietsnut, jij heeft hem gewoon krankzinnige opgaves, of hoe noem je het anders als je tientallen ervaren dooddoeners in je buurt hebt en dan hem zijn eigen schoolhoofd laat vermoorden." Geschrokken kijkt draco mijn kant op, jaja hij weet nog niet half hoeveel pit ik heb. Natuurlijk had ik dat beter niet gezegd, met een zwiepje van de lord zijn toverstaf beland ik in het water van het meertje en een helse pijn gaat door mijn lichaam. Ik spartel om boven water te blijven, maar de pijn wordt steeds erger. "stop, hou op alsjeblief.": draco's stem galmt door de omgeving. "je hebt gelijk draco, we hebben haar nog nodig." Voldemort verbreekt het oogcontact en ik voel de pijn langzaam weg trekken. Meteen loopt Draco naar me toe en tilt me op. "gaat het?":zijn stem klinkt bezorgd en lief, iets wat ik nog maar weinig gehoord heb bij hem. ik knik, maar de tranen in mijn ooghoeken vertellen iets anders. "je bent ook zo ongeloofelijk dom, om tegen de dark lord in te gaan." Ik richt mijn ogen nu op het water, hij heeft gelijk. "maar het was ontzettend lief": Dray drukt een kusje op mijn voorhoofd en loopt weer uit het water. "laten we maar terug naar huis gaan, het word al laat."