O19.

Op het bed zit een jongen met krullen of beter gezegd, hij ligt. Zijn hand beweegt op de maat van de muziek en ik zet me, met zoveel mogelijk zelfvertrouwen, naast hem.
"Hazza.." zeg ik zacht, hij springt op, zet zijn stereo zachter en staart me aan, alsof ik op verboden terrein ben.
"Ik wil met je praten." vervolg ik op dezelfde schorre toon.
Hij kijkt nog steeds even vreemd, maar gaat nu naast me zitten, geeft me een kans om iets te zeggen en staart me gewoon afwachtend aan.
Ik haal zijn hand uit zijn schoot, ik verschiet zelf van mijn zelfvertrouwen, ik houd de zijne in de mijne. "Ik weet niet wat'k voel." niet ideaal om zo te beginnen, maar het is de waarheid. Ik weet niet wat dit is.
"Maar ik wil het een kans geven, denk ik." Hij staart me nog steeds zwijgend aan. "Ik wil weten of mijn vermoedens juist zijn."
Weer een vragende blik. "Welke vermoedens?" schreeuwen zijn ogen.
Ik laat zijn hand los, kijk door de kamer, zoekend naar iets anders om mijn blik op te vestigen voor ik ga blozen. Natuurlijk is het al te laat en voel ik mijn wangen als tomaten van mijn bruine kleurtje afsteken. Best een mooi kleuren palet moet ik toegeven.
"Dat ik gevoelens voor je heb, Harry." zeg ik kort, spelend met mijn handen en aan mijn broek trekkend. Broek in mijn schoen, uit mijn schoen, in, uit, in, uit, in, uit, in...
Ik voel zijn hand op mijn knie. "Let's try it then." zegt hij zachtjes, ik kan mijn oren niet geloven. Ik voel een grijns op mijn gezicht komen.
Misschien was het echt verliefdheid. "W-wat..?" stotter ik, omdat ik het hem nog eens wil horen zeggen, vuile profiteur dat'k ben.
"Let's... try.. it.. then." zegt hij, nu trager en verstaanbaarder.
"Je moet wel weten... Ik weet niet wat'k voel. Het spijt me als blijkt dat.." begin ik, maar hij onderbreekt me. "Nee, dan spijt mij het."